عصبانی میشم و بچه هامو می زنم !!!

سلام

ای کاش مادران جامعه یادمیگرفتن که مادری کنن .که در این صورت جامعه گلستان میشد.

واقعیت اینه همه ی ناهنجاریهایی که جوامع شاهدش هستند و همه ی اتفاقات خوب در جوامع از یک چشمه اب میخورن.

مادر.

این مادران هستند که سعادت یا شقاوت ملتی رو رقم میزنند.برای همین هم وقتی خداوند مسئولیتها رو بین مخلوقاتش تقسیم میکرد از مادران فقط مادری خواسته و البته همسری.

نه تکلیف کار کردن دارن.نه جهاد بهشون واجبه.نه در سیاست و نه هیچ کار دیگه.حتی خانه داری به معنای شستن لباس همسر و غذا پختن هم جزو تکالیف مادران نیست.

و جالب اینجاست که برای انجام همین وظیفه ی مادری بهشت رو بعنوان پاداش براشون تعیین کرده.یعنی انقدر مهم بوده که فقط جایگاهی چون بهشت براشون میتونه بعنوان پاداش محسوب بشه .

اما بعد از اینکه بچه متولد میشه موقعیت اون زن نسبت به بچه مثل یا چاقوی دو لبه عمل میکنه.که هر دو طرف تیز و برنده ست.یا مادری میکنه برای بچه ش که شان مادر دیگه گفتن نداره یا به اجبار از بچه نگهداری میکنه که شاید بشه بهش بگیم دایه ی بچه میشه.که لبه ی دیگه ی این موقعیته.یعنی عواقب سنگینی برای اون زن خواهد بود.

زندگی یک انسان یعنی تمام داشته های اون.هیچ کس در هیچ موقعیتی و تحت هیچ عنوانی اجازه نداره زندگی انسان دیگه ای رو نابود کنه.کتک زدن رو نمیگم حتی بیمهری  کردن به بچه ای که تمام امید و تکیه گاه و زندگیش مادرشه یعنی نابود کردن زندگی یک انسان.

این حرفها ابدا اغراق نیست که حتی با مدارا سعی میکنم بیان کنم.کافیه جهان رو از زاویه ی نگاه دختر بچه ی هفت ساله ای ببینید که بعلت فشارهای روانی سنگینی که در گذشته بهش وارد شده الان شکننده شده.دختری که هنوز طعم زندگی رو نچشیده اما طعم تلخ بی توجهی و سیلی رو از مادرش چشیده.اونم دختر بچه.تصورش برای من که خیلی مشکله.دختر بچه هفت ساله نه دشمنی داره با مادرش نه از مادرش متنفره نه میدونه حالگیری کردن و کوچیک کردن دیگری یعنی چی نه اهل متلکه نه حسوده نه کینه داره و نه هر بدی دیگه ای هنوز در وجودش نهادینه نشده.تو این سن بچه حداقل های زندگیش رو میخواد.اونم از مادرش .مادری که هم براش پوله هم لذته هم امنیته هم ارامشه هم محبته هم مامنه....یعنی اگه هر کسی حرف تندی به بچه بزنه اولین چیزی که از ذهنش میگذره اینه که برم به مامانم بگم.اگه چیزی دلش بخواد تنها کسی که میتونه ازش درخواست کنه مادرشه.اگه دلش بگیره فقط یجا داره که بره سرش غر بزنه .مادرش.اگه بخواد راجع ارزوهاش حرف بزنه مادرشه.اگه دلش بازی بخواد مادرش.غذا بخواد مادرش مادر همه ی دنیای یه بچه ست.تصورش خیلی وحشت ناکه که به هر دلیلی این مادر بهت سیلی بزنه.انگار تمام دنیا و ادماش و موجوداتش جمع شدن توی اون دست و به صورتش کوبیده شدن.

این روزها هم میگذره بچه هم بزرگ میشه اما شک نکنید که خاطرات این روزها تا اخرین لحظه ی عمرش یادش نمیره.

تا مدتها که حتی نمیتونه راجعش با کسی حرف بزنه.نمیدونه اصلا چیکار کنه .دنیاش و هستیش روی سرش خراب شده.به کی بگه .چی بگه.چجوری بگه .چرا بگه....اما خدا میدونه تک تک لحظاتی که بجای صدای محبت امیز مادر جیغ و فریاد مادرش رو شنیده .لحظاتی که دستهایی که باید موهاش رو براش شونه میکرد بدنش رو سرخ و کبود کرده هیچ وقت از ذهنش پاک نمیشه .ممکنه بعضی هاش رو بخاطر نیاره اما در لایه های پنهان ذهنش خواهد ماند.و در اینده مثل زهری تلخ جرعه جرعه وارد زندگیش میشه و زندگیش همیشه به کامش تلخ میشه.میتونید از روانشناسها راجع صحت این مطالب استعلام کنید.

بچه ها اسیر والدینشون هستن.اسیری که هیچ نهادی هم وجود نداره که به حقوقشون رسیدگی کنه.بستگی به میزان ظلمی که والدین به بچه ها میکنن بچه مجبورن تحمل کنند.چون کاری غیر از این نمیتونن بکنن.

بچه اسباب بازی نیست که یروز دلمون بخواد پنج تاشو یجا داشته باشیم یروز دلمون رو بزنه بندازیم تو کمد که دیگه چشممون بهش نیافته .بچه عصاره ی وجود مادرش باید باشه.بچه ها همه معصوم بدنیا میان.با کلی استعداد و توانایی های منحصر بفرد .جوری که هر بچه توانایی های خاص خودش رو داره اما والدین .....در همون سالهای اول همه ی استعداد ها رو کور میکنند چون دوست دارن بچه هاشون اونجور که خودشون دلشون میخواد باشن.خودشون هم که ....

بچه ها نابود میشن .تمام تواناییهای ماوراییشون که همون اول خشک میشه.سایر استعداد ها هم یکی یکی فراموش میشن .هیچ بچه ای وقتی بدنیا میاد خبیث و بد نیست.اگه اخلاق بدی در بچه هست والدینش مقصرن.یا بطور ژنتیکی یسری خلقیات منفی رو منقل کردن یا با رفتار خودشون به بچه یاد دادن یا اشتباه تربیت کردن.بچه اگه قتل هم مرتکب بشه پدر و مادرش مقصرن.

از عجیبترین حرفهاست که کسی از ضعف های بچه ی خودش شکایت داشته باشه.تمام ویژگیهای منفی بچه رو مستقیما والدینش مقصرن و بچه مطلقا گناهی نداره.

من بعنوان پدر اگه به هر دلیلی عصبانی هستم هر کاری میتونم برای تخلیه ی خشمم بکنم الا اینکه به بچه چیزی از خشمم رو نشون بدم.

میتونم برم سرم رو بکوبم بدیوار میتونم اب جوش بریزم رو دست و پای خودم داد بزنم خود زنی کنم خودم رو حلق اویز کنم زیر ماشین بندازم خودم .نمیدونم هر کاری که بلدم رو میتونم انجام بدم هر وقت اروم شدم بعدش ابی صورتم بزنم و با خنده برم پیش بچه .جوری که بچه حتی حس نکنه من عصبی بودم.

ما فراموش میکنیم که چقدر ظالم هستیم یا حتی گاهی انکار میکنیم.خیلی وقتها از رفتار ظالمانه ی دیگران انتقاد میکنیم .مثلا فلان کس فلان مبلغ اختلاس کرد رفت کاندا.خب ظلم کرده به دیگران.اما معلوم نیست ما خودمون جای اون بودیم چیکار میکردم.اگه هر جا میتونیم ظلم بکنیم راحت مرتکب ظلم میشیم شک نکنیم که هر کار دیگه ای که زورمون برسه هم انجام میدیم.ما ادم خوبه نیستیم خودمون رو فریب ندیم.به همون اندازه که خباثت و ظلم بعضی ها رو که در صفحه ی حوادث میخونیم بزرگ  و بد میبینیم خودمون هم بد هستیم حتی بدتر.مگر اینکه به خودمون ثابت کنیم من میتونستم اینجا ظلم کنم اما نکردم چون ظلم بود.

بچه ها معیار خوبی هستن برای محک زدن خودمون.فرض کنید اون بچه ای که زیر دست ماست یه ادم قوی هیکله .همونطور که با اون ادم برخورد میکنیم اگه با بچه برخورد کردیم یعنی انسان عادلی هستیم چون فرقی نداره که طرف ما ضعیفه یا قویه.اما اگه دیدیم نه رفتارمون با بچه مون خیلی تفاوت داره بدونیم همون اندازه ادم ظالمی هستیم فقط زورمون نمیرسه.والا اگه همسایه مون دیر وقت سرو صدا میکرد میرفتیم بی مقدمه میزدیم زیر گوش همسایه میگفتیم فلان شده چخبرته.اما زورمون نمیرسه میگیم چقدر بی فرهنگن.اما اگه وقتی بچه موقع خواب ما صدای تلوزیون رو زیاد کرد و ما با احترام با بچه برخورد کردیم نشون میده ادم با فرهنگی هستیم که اگه زورمون هم زیاد بود به همسایه هم همینطور جواب میدادیم که الان جواب میدیم.

به بچه ها رحم کنید که امانت خدا هستن.مادر بچه شدن معناش اسیر گرفتن نیست.

عذر خواهی میکنم چون میدونم کسی از این زاویه جواب نمیده و احتمالا چند توصیه ی روانشناسی و مفید داشته باشن.بنده با بیرحمی جواب دادم چون این حرف احتمالا رو زمین میموند .و حقش ادا نمیشد