غرور

خداوند....

گاهی که به فرشتگان نوید آفرینشم را دادی ، با آن که هنوز هیچ بودم و هیچ و هنوز حتی عدم را ترک نگفته بودم و هنوز گلی بودم بی جان و بی روح مستیم آغاز شد.....

و آن گاه که آفریدگار! دست توانای تو تکاملم میبخشید جسم خاکی حتی از سرم زیاد بود که تو منت بر این مخلوق بیچاره و بی جان تمام کردی و جان بی جانم را به دمیدن روح و جان الهیت آذین بستی و این شدم.این شدم که اکنون....

و خداوند آن دم که در گذر از عدم به جان و درست لب مرز هست خلایق را فرمان به سجده ام میدادی چه غروری از من میگذشت و بر من میتاخت....

و نمیدانم.نمیدانم آفریدگار اگر زمان سجده همگان بر من غرو و کبر ابلیس در پیچش از فرمان تو پیش چشمم نبود و رانده شدنش نهیبم نمیزد و به خویشم نمی آورد چه بر سر آدمیتم میآمد؟ و حالا که از غرور و سرنوشت شیطان درس گرفته ام این شده ام و اگر نبود این درس و این تلنگر چه بر سرم می آورد... غرور

و تنها دلگرمیم خداوند در کوران این غرور روح خداوندی توست که در کنار هزاران صفت نیک انصاف در نهادم نهاده که کلاه خویش قاضی کنم و بدانم که سجده آغاز خلقتم به حرمت توانایی تو بوده است و بس و نه وجود نا توان من

خداوند....!

نزدیک تر از....