قصه های حسین؛ امانت داری

اسم قصه: گمشدن آقابزرگ  

موضوع قصه: زمانی که گم می شویم، باید از پلیس کمک بگیریم

یکی بود یکی نبود... یه آقا پسر خوب و مودبی بود به اسم ایلیا که با مامان و بابا و آبجی کوچولوش زندگی میکرد...

شغل بابای ایلیا جوری بود که در ماه چند روزش رو به مأموریت میرفت و خونه نمی اومد....توی اون چند روز مسئولیت بعضی از کارها و خریدهای خونه میفتاد گردن آقا ایلیا...مثل خرید نون... سبزی... میوه...

یه روز بعد از ظهر مامانش بهش یه مقداری پول داد و گفت: ایلیا مادر؛ برو چند تا نون و یه قوطی رب گوجه و یه بسته ماکارونی بگیر...
ایلیا هم چشمی گفت و رفت خرید...
اون روز هوا یه کم سرد بود... بخاطر همین خیابون خلوت تر از روزهای قبل بود ...
ایلیا بابا بزرگ دوستش، محمد رو دید که چند بار تا آخر کوچه هی میرفت و برمیگشت...
اول یه کم تعجب کرد؛ ولی بعد با خودش گفت حتما بابابزرگ محمد، منتظر کسیه... بعد راه خودش رو ادامه داد و رفت...
وقتی خرید ایلیا تقریبا تموم شد، متوجه شد که آقا بزرگ هنوز همونجا مونده و با ناراحتی سرش رو به دیوار تکیه داده...
ایلیا کنجکاو شد و رفت جلو و خیلی مؤدبانه گفت: سلام آقابزرگ... 
آقابزرگ نگاه مهربونی به ایلیا کرد و گفت: سلام پسر گلم...
ایلیا گفت: منم ایلیا، دوست محمد؛ نوه شما... ببخشید که این سوالو میپرسم؛ ولی راستش من نیم ساعته می بینم که شما اینجا ایستادید... اگه مشکلی براتون پیش اومده بگید. شاید من بتونم کمکتون کنم!
آقابزرگ یه نگاهی به اطراف کرد و بعد آروم تو گوش ایلیا گفت که راستش رو بخوای من آدرس خونمون رو فراموش کردم....ایلیا با شنیدن این حرف، یادش اومد که محمد گفته بود که بابابزرگش مشکل فراموشی داره... 
بعد لبخندی زد و گفت: آقا بزرگ؛ محمد نوه شما، همسایه ماست؛ من میتونم شما رو راهنمایی کنم که خونه محمد برید و اگه بخواهید تا خونه محمد شما رو همراهی میکنم.
آقابزرگ با حالت غصه داری گفت: ولی من میخوام برم خونه خودم، مامان بزرگ محمد؛ مریضه و توی خونه تنهاست... اومدم داروهاشو بگیرم که راه خونه رو گم کردم. حالا بگو ببینم میتونی کمکم کنی؟
ایلیا گفت: پلیس حتما میتونه کمکتون کنه و منم هرکاری از دستم بر بیاد براتون انجام میدم. آقابزرگ نگران نباش، همین حوالی یه چهار راه هست که همیشه پلیس راهنمایی سر نبشش ایستاده... من به اون میگم که به شما کمک کنه....
بعد ایلیا و آقابزرگ پیش پلیس رفتند و ایلیا به پلیس ماجرا رو گفت...
پلیس از آقابزرگ پرسید: سلام بابا! برای شروع به من بگید اسمتون چیه؟ اسمتون که یادتون هست... 
آقابزرگ گفت: آره پسرم. اسمم علی محمودیه ...
پلیس گفت: خب آقای محمودی، موبایل، همراتون هست؟
آقابزرگ گفت: نه فراموش کردم؛ نیاوردم.
پلیس گفت: اگه موبایل همراهتون بود؛ می تونستیم با یکی از فرزندانتون تماس بگیریم که بیان دنبالتون. ولی حالا اشکالی نداره، لطفا بگید کدوم محله می نشینید؟ اسم کوچه تون یادتون هست؟ از اطراف خونتون هر چیزی که یادتون هست؛ بفرمایید؟ 
آقابزرگ یه کم فکر کرد و گفت: فقط یادم میاد که نزدیکای خونمون یه نونوایی هست. 
من اومدم چند تا نون خریدمو بعد رفتم داروخانه. از داروخانه که اومدم بیرون؛ نمیدونم چی شد که از اینجا سر درآوردم ....
پلیس گفت: خب این خیلی نشونه خوبیه؛ این اطراف حداقل سه، چهار تا نونوایی هست... ولی از نون سنگکهایی که دست شماست، معلومه که خونه شما حوالی نون سنگکیه! 
آقا بزرگ گفت: آره نون سنگک پخت میکنه...چه نون سنگک هایی هم میپزه!
ایلیا با خوشحالی گفت: خب آقابزرگ، منم دارم میرم نون سنگکی... شما هم میتونید همراه من بیایید...
آقابزرگ گفت: احسنت بر شما؛ آقا پسر ... 
بعد ایلیا دست بابابزرگ محمد رو گرفت و گفت: بیا بریم آقابزرگ... 
آقا بزرگ با خوشحالی دست ایلیا رو گرفت و با هم رفتند سمت نان سنگکی...
بعداز گذشتن از چهار راه و طی کردن یه مسیر کوتاه، رسیدن به نان سنگکی ...
آقابزرگ تا نون سنگکی رو دید؛ یهو همه چیز یادش اومد و گفت: عه اون در سفیده خونه منه. حالا یادم اومد....
ایلیا خوشحال شد و گفت: خدا رو شکر که یادتون اومد؛ پس منم برم نونم رو بخرم...
آقابزرگ خم شد و پیشونی ایلیا رو بوسید و گفت: الهی پیر شی پسرم... گفتی تو دوست محمد، نوه منی؟
ایلیا لبخندی زد و گفت: آره آقابزرگ؛ من دوست محمدم. 
آقا بزرگ گفت: خیلی ازت ممنونم. واقعا کمک بزرگی بهم کردی...
ایلیا گفت: نه آقابزرگ؛ کار خاصی نکردم... 
ولی هر وقت راهتونو گم کردین سریع یه پلیس اون حوالی پیدا کنید و از پلیس کمک بخواهید... ما به کمک پلیس خونه شما رو پیدا کردیم... 
آقابزرگ گفت: بله، درسته؛ ولی اگه تو نبودی من هنوزم همونجا ایستاده بودم... .
ایلیا گفت: خدا گفته: همانطور که خدا به تو نیکی کرده، تو هم به دیگران نیکی کن.(۱) منم مثل شما یک دفعه گم شدم و به کمک پلیس، راهم رو پیدا کردم. و امروز که دیدم شما هم مثل اونروز من راهتونو گم کردین، تصمیم گرفتم به شما کمک کنم.
آقابزرگ گفت: آفرین بر تو که به دستورات و راهنمایی های قرآن عمل می کنی، و کارهای خوب رو زودتر از دیگران انجام میدی.(٢)
چه دوست خوب و مؤمنی داره نوه من! باید به محمد هم احسنت بگم که با تو دوست شده. 
بعد ایلیا گفت: خواهش میکنم. و از آقابزرگ خداحافظی کرد و رفت سمت نونوایی دوتا نون سنگک گرفت راهی خونه شد.. درحالیکه از ته دل بابت کمک کردن به بابابزرگ محمد خوشحال بود...

با همفکری کنیزالزهرا 

تاریخ قصه: ۱٣٩۵

یاعلی

____________________
۱. وَأَحْسِنْ كَمَا أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ (قصص، ٧٧)
٢. اشاره با آیه "فَاسْتَبِقُوا الْخَيْرَات" (بقره، ۱۴٨)

اسم قصه: بچه مسلمون با دوستش قهر نمیکنه!

موضوع قصه: قهر و آشتی
 
حوریا پیش دبستانی بود. اون چند تا دوست خوب مثل خودش، توی پیش دبستانی پیدا کرده بود که اتفاقا خونه هاشون هم نزدیک خونه حوریا بود. در واقع هم محله ای بودن. 
یه روزِ آخر هفته که پیش دبستانی تعطیل بود؛ حوریا با بی حوصلگی اومد و کنار مامانش نشست. 
مامان حوریا که متوجه شد، دخترش مثل همیشه پرنشاط نیست، نگاهی بهش انداخت و پرسید: دخترِ مهربونِ من چرا اینقدر بی حال و کسله؟
حوریا در حالی که شونه اش و بالا می انداخت، با بی حوصلگی گفت: نمیدونم....یعنی میدونم اما چاره ای ندارم...
مامانش گفت: خب دلیلش رو به من بگو، شاید بتونم کمکت کنم...
حوریا گفت: راستشو بخوای مامان! من دیروز با ریحانه و مهدیه قهر کردم!
مامانش با ناراحتی پرسید: آخه چرا دخترم؟ 
مگه بچه مسلمون با دوستاش قهر میکنه؟! 
مگه تو نمیدونی که یکی از بهترین کارها، توی دنیا دوستیه؟! 
حوریا گفت: مامان من خودم هم پشیمونم؛ ولی نمیدونم چیکار کنم... دلم براشون تنگ شده... دلم میخواست الان پیش دوستام بودم و باهاشون بازی میکردم... .
مامان گفت: خب اینکه ناراحتی نداره...روز شنبه دوباره دوستات رو میبینی و ازشون عذر خواهی میکنی... .
حوریا گفت: تا روز شنبه...اما من دوست داشتم الان... هیچی اصلا ولش کن... .
بعد هم با ناراحتی پاشد و رفت توی اتاقش....
مامان حوریا یه چند لحظه ای آروم همونجا نشست و بعد مثل اینکه فکری به ذهنش برسه با خوشحالی گوشی تلفن رو برداشت و شماره گرفت...
از طرفی حوریا خانوم، غمگین و ناراحت توی اتاقش نشسته بود و داشت با عروسکش درد و دل میکرد...
اون به عروسکش میگفت: کاش الان من پیش دوستام بودم و بابت رفتار دیروزم ازشون عذر خواهی می کردم... کاش میتونستم بهشون بگم که چقدر دوستشون دارم.... اصلا کاش الان پیشم بودن و باهم دیگه خاله بازی می کردیم... .
یهو یه صدایی از پشت سر حوریا گفت: ولی ما الان پیشت هستیم ....
حوریا با سرعت برگشت و پشت سرش رو نگاه کرد و از دیدن دوستاش به شدت شوکه شد... .
دوستای حوریا از دیدن قیافه متعجب حوریا خندشون گرفت... 
مهدیه گفت: چیه دختر، چرا چشمات گرد شده؟
حوریا که از خوشحالی نمیدونست چیکار کنه و چی بگه، گفت آخه شما... اینجا... .
ریحانه گفت: تعجب نکن عزیزم؛ مامانت زنگ زد و ما رو به صرف یه عصرانه دعوت کرد، ما هم پذیرفتیم  و فورا اومدیم... .
حوریا گفت: واقعا ازتون ممنونم... راستش من باید از شما بابت رفتار بد دیروزم عذر خواهی کنم... امیدوارم منو ببخشید... . مهدیه گفت: ایرادی نداره عزیزم، مهم اینه که ما الان پیش هم هستیم..
در همین لحظه مامان حوریا با سینی چای و بیسکویت خونگی وارد اتاق حوریا شد وگفت به به! میبنم که جمعتون جمعه...
حوریا گفت: بله مامان خانوم! فقط گلمون کم بود که شما اضافه شدید... بعد پرید بغل مامانش و گفت ممنون مامانی که دوستامو دعوت کردی... هم تو بهترین مامان دنیایی ..هم دوستام بهترین دوستای دنیان... .
بعد مامان یک کمی پیش بچه ها نشست و گفت:
دخترای گلم؛ خدا تو قرآنش گفته : آدمهای مؤمن با همدیگه مثل برادرند، یعنی همیشه باید با هم آشتی و دوست باشند.(۱) 
دخترهای خوشگلم؛ خدا خواسته که مؤمنها با هم مهربون باشند.(٢)
شما هم از این به بعد با هم مثل خواهر، مهربون باشید، مباد دیگه با هم قهر کنید!!!!

اون روز بچه ها به هم قول دادند که دیگه باهم قهر نکنند و همیشه دوست بمونند. اونروز حسابی با هم بازی کردند و بهشون خوش گذشت. حوریا هم با همه وجودش احساس خوشحالی کرد...

نویسنده : یک دوست خوب مجازی با نام کاربری کنیزالزهراء.(بنده به درخواست ایشون تطبیق قرآن و یکسری تغییرات رو اعمال کردم).

تاریخ قصه: تابستان ۱٣٩۵
________________________
۱. إِنَّمَا المُؤمِنونَ إِخوَةٌ فَأَصلِحوا بَينَ أَخَوَيكُم (حجرات،۱۰)
2. رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ (فتح، ٢٩) 

اسم قصه: دعوا بی دعوا

موضوع قصه: کنترل خشم

سجاد کلاس ششم بود و یک خواهر کوچکتر داشت به اسم ساجده که اونم کلاس اول بود، سجاد و ساجده معمولا از صبح تا شب با هم بازی میکردند.
بازی های پر جنب و جوش و خیلی خوب مثل عمو زنجیر باف...، قایم باشک... منچ و مارپله... ولی همیشه مابین بازی، باهم دعواشون میشد.
سجاد میگفت: تو باختی، من بردم....
ساجده میگفت: نخیرم؛ اصلا قبول نیست، تو همش تقلب کردی... .
و هر وقت دعواشون میشد ، سر و صدای زیادی راه مینداختن!
مامان می گفت: بچه ها اینقدر دعوا نکنید؛ سرسام گرفتم!
بابا می گفت: آروم باشید؛ سر و صداتون مزاحم همسایه هاست!
ولی سجاد وقتی عصبانی میشد، داد و فریاد زیادی میکرد... ساجده هم پشت سر هم جیغ می کشید... .

یکروز مامان در حالیکه یه کتاب قصه تو دستش بود، گفت: بچه ها بیایید بشینید تا براتون قصه بخونم!
سجاد گفت: چه قصه ای؟
ساجده گفت : آخ جون! من قصه خیلی دوست دارم.

مامان شروع کردن به خوندن قصه : 
« یه روز یک مردی به امام سجّاد علیه السلام حرف زشتی زد؛ اما امام جوابش را نداد. 
وقتی اون آقاهه رفت. امام سجاد به افرادی که اونجا نشسته بودند و ماجرا رو دیده بودند، گفت: من میخوام خونه اون آقا برم. شما دوست دارید با من بیایید؟ 
دوستان امام گفتند معلومه که میاییم. با شما می آییم و حساب اون آقا رو کف دستش میگذاریم. 
امام بین راه با دوستانش صحبت کرد و براشون این آیه رو توضیح داد که: «خدا کسانی رو که خشم و عصبانیت خودشان رو کنترل کنند و بدیهای دیگران رو ببخشند، و آدمهای خوبی باشند رو دوست داره». (۱) 
وقتی امام این آیه رو خوند؛ دوستان امام فهمیدند که امام مهربون ما قصد دعوا کردن با اون آقا رو نداره و میخواد باهاش خوب برخورد کنه.
وقتی به خانه اون آقا رسیدند، امام به دوستانش فرمودند: برید بهش بگید که علی بن الحسین(ع) آمده. 
اون آقا که منتظر دعوا بود، فکر می کرد امام برای تلافی و دعوا کردن آمده و حسابی خودشو آماده کرد. 

بچه های گل؛ فکر می کنید امام چه برخوردی باهاش کرد؟ دعواشون شد؟!!!!!

امام بهش گفت: «من اومدم بهت بگم: اگه اون چیزی که امروز به من گفتی، در من هست، خدا ان شاء الله منو ببخشه؛ ولی اگه چیزی که گفتی در من نیست و بهم تهمت زدی، دعا میکنم خدا تو رو ببخشه». 

وقتی اون آقا این برخورد خوب امام رو دید از حرف هایی که به امام گفته بود، شرمنده شد و امام رو بغل کرد و بوسید و گفت: «راستش، حرفهایی که من زدم اصلا هم در شما نیست. من اشتباه کردم و معذرت میخوام و ازتون خواهش میکنم که شما منو ببخشی».(٢)

بعد از پایان قصه، مامان به سجاد و ساجده گفت: بچه های من؛ امام مهربون ما که هم نام شماست؛ برخوردش با مردم اینجوری بود.
و بعد، مامان از ساجده و سجاد خواست که قصه رو یه بار دیگه با زبان خودشون تعریف کنند. 
ساجده گفت: اول من تعریف میکنم.
سجاد گفت: خیلی خوب؛ تو اول بگو؛ خواهری!
ساجده سعی کرد همانطوری که با دقت به قصه گوش داده بود، قصه رو تعریف کنه!
سجاد هم سعی کرد همه قصه رو کامل کامل بگه!
بعد ساجده به سجاد گفت: من بهتر تعریف کردم! تو خوب تعریف نکردی!
سجاد گفت: باشه، دعوا نداریم. اگه من بهتر تعریف کردم که خدا رو شکر. اگر هم تو بهتر تعریف کردی؛ آفرین به تو! 
ساجده یه نگاهی به مامانش و سجاد انداخت و هر سه باهم خندیدن و گفتن: دعوا بی دعوا...

بچه های گل و بلبل من؛ شما چه نتیجه ای از این قصه گرفتید؟!

تابستان ۱٣٩۵

یاعلی
____________________
۱. وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ ۗ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ. (آل عمران، ۱٣۴)
٢. ارشاد شیخ مفید، ص ۱۴۵_ اعیان الشیعه، ج ۱، ص ۴٣٣