سلام پسرم ۵ سالشه وقتی بهش میگیم فلان کارو نکن بدتر میکنه..یمدتیه خیلی لوس شده .اگه یه چیزی بخواد بش ندیم سریع گریه میکنه میره توی اتاق
اصلا نمیدونم باهاش چطور رفتار کنیم منو همسرم ک حرفمونو گوش کنه
توی جمع مهمونیا خیلی ادا درمیاره خودشو میندازه زمین
هرجا چندتا بچه ببینه هرکاری میکنه ک فقط بره پیش اون بچه ها با اینکه اصلا اون بچه ها رو تا حالاندیده
-------------------
کاربران محترم مي‌توانيد در همين بحث و يا مباحث ديگر انجمن نيز شرکت داشته باشيد: https://btid.org/fa/forums
همچنين مي‌توانيد سوالات جديد خود را از طريق اين آدرس ارسال کنيد: https://btid.org/fa/node/add/forum
تمامي کاربران مي‌توانند با عضويت در سايت نظرات و سوالاتي که ارسال ميکنند را به عنوان يک رزومه فعاليتي براي خود محفوظ نگه‌دارند و به آن استناد کنند و همچنين در مرور زمان نظراتشان جهت نمايش، ديگر منتظر تاييد مسئولين انجمن نيز نباشد؛ براي عضويت در سايت به آدرس مقابل مراجعه فرمائيد: https://btid.org/fa/user/registe
سپاس از پاسخگویی عالیتون⚘⚘
در رابطه با سوال قبلیم ک پرسیدیم درمورد پسر ۵سالم.گفتین اگه تک فرزند هست نیاز ب برادر یا خواهر داره.
حالا سوالم اینه پسرم از برادرزادم ک ۷ماهه بدنیا اومده خوشش نمیا اگه من یا اعضای خانواده پدرم اینا برادرزادم ناز کنن بغل کن داد میزنه و میگه نگاهش نکن باهاش حرف نزن.
پسرم اولین نوه خانوادم هست.
میترسم اگه برای فرزند دوم اقدام کنم پسرم اذیتش کنه با این رفتاری ک ازش دیدم با برادرزادم بنظر شما چیکارکنم؟؟؟
سن دقیق پسرم ۴سال و ۲ماه و۱۷روز
سلام مجدد خدمت شما کاربر گرامی
مساله ای به این کوچکی نباید شما رو از مزایای چند فرزندی باز داره و در عین حال به آسیبهای تک فرزندی گرفتار کنه. اون هم مساله ای که راه حل داره.
بله، همانطور که عرض شد یکی از عوامل پرخاشگری فرزندی، می تونه حس تبعیض در توجه از جانب والدین باشه.
اینکه پسر شما از توجه و عنایت ویژه شما نسبت به برادر زاده تون، مکدّر و دلخور میشن ناشی از حس حسادت کودکی و شاید ناشی از عدم اشباع توجه شما به ایشون باشه. اگر توجه شما به پسرتون در خانه به اندازه کافی باشه ، پسر شما لزومی نمی بینه که نسبت به توجه شما به برادر زاده شما داد و بیداد راه بندازه. چون می دونه به زودی قراره در خونه باز هم مورد توجه قرار بگیره.
اما نسبت به فرزند دوم
لازم هست هم قبل از تولد و هم بعد از اون توجه شما نسبت به پسرتون سلب نشه. بعدها ممکنه شما در مقام دفاع بفرمایید «من بچه هامو به یه اندازه دوست دارم» اما پسر شما از نیت شما با خبر نیست. پسر شما در نوع رفتار شما ریزبینی ای خواهد داشت که ممکنه شما از اون غافل باشید.
پس لازم هست از هر توجهی که به نوزاد خود دارید دو سهم را به پسرتون اختصاص بدید. (نوزاد درکی از حسادت و تبعیض ندارد و از این بابت خیالتون راحته).
قبل از تولد: توجه به پسرتون رو حتی قبل از تولد نوزاد جدید باید شروع کنید. به این شکل که برخی منافع پسرتون رو با متولد شدن برادر یا خواهرش گره بزنید. نه اینکه طوری برخورد کنید که گویا قرار است یک رقیب پا به عرصه دنیا بگذارد. مثلا به پسرتون بگید که "قراره به زودی یه هم بازی داشته باشی که دیگه تنها نباشی" یا اینکه "می خوام وقتی برادر یا خواهرت به دنیا اومد مثل یه قهرمان مواظبش باشی".
بعد از تولد: از طرف نوزاد تازه متولد شده، به پسرتون هدیه بدید. وقتی می خواهید نسبت به نوزادتون در مقابل پسرتون ابراز محبت کنید، پسرتون رو هم در این ابراز محبت سهیم کنید. مثلا اگر اسم نوزاد "فاطمه" باشه، بگید « داداش فاطمه و فاطمه رو با هم دوست دارم». با اسامی مودبانه پسرتون رو صدا بزنید. در هر برهه که به نوزاد میرسید از خاطرات کودکی پسرتون در همان برهه بگید. کودکان از ذکر خاطرات کوچکی خودشون خوششون میاد. خلاصه اینکه اجازه بدید وقتی در کنار نوزادتون هستید یک حس رضایتمندی به پسرتون القاء کنید.
موفقیت روز افزون براتون امیدوارم
سلام و عرض ادب خدمت شما کاربرگرامی
دلیل پرخاشگری کودک ممکنه چند عامل داشته باشه
1- اینکه در خانه، ممکنه مورد توجه قرار نمی گیره یا اگر برادر خواهر داشته باشه تبعیض در توجه وجود داره. لذا به نشانه اعتراض، پرخاشگری می کنه. هر چند در موردی که اصلا لزومی به پرخاشگری نیست ممکنه پرخاشگری پسرتون ناشی از پیشینه بی توجهی است که الان بروز کرده. شاید اینکه پسر شما در مهمانی علاقه وافری داره که پیش همسالان خودش بره ضمن اینکه این اصرار طبیعی است، شیاد نشانه عدم اشباع توجه و محبت شما نسبت به پسرتون باشه
راهکار: مسوولیتهای کوچیک بهش بدید. اگر از لفظ "مسوولیت" استفاده کنید، این طور تلقی می کنه که چقدر بزرگ شده که بهش مسئولیت سپرده میشه و برا خودش کسی شده. به عنوان مثال بهش بگید "آقا علی، از این ببعد مسوول آوردن سفره ناهاره یا ...» گاهی حتی اگر یادش رفت، شما کارش رو انجام ندید و بهش یاداوری کنید و با لطافت بگید ما معطل پسرمونیم که سفره بیاره تا غذا بخوریم. با این کار ، پسر شما این طور حس می کنه که اونقدر مهم شده که کار و مسوولیت او نیاز بزرگسالان رو بر طرف می کنه !
ازش در مورد اینکه برای ناهار یا شام چی درست کنم نظر خواهی کنید. اجازه بدید که حس کنه برای خودش کسی شده. زمان و مکان رفتن به گردش رو از پسرتون نظر خواهی کنید. از هر سه مورد نظر خواهی دو مورد رو چراغ سبز نشون بدید. و برای مواردی که نظرش شدنی نیست بدون تحکم و امر و نهی ، دلیل منطقی بیارید و در نهایت ازش نظر خواهی کنید که آیا با این وجود هنوز هم بر نظرت هستی؟
2- پسر شما مثل هر پسر دیگری در این سن، با پرخاشگری یا ادا و اطوار سعی می کنه خودش رو نشون بده. خودش رو به دیگران اثبات کنه . لذا به راحتی قانون رو زیر پا میزاره. و با نهی یا امر والدین مخالفت می کنه. در مهمونیها ادا در میاره و از این جور کارها
راهکار : درسته که این میل "اثبات کردن خود" در راستای رشد کودک هست. اما شما از راه خودش باید این میل رو براش تامین کنید. شرایطی رو فراهم کنید که خودش رو نشون بده. که در شماره 1 به بعضیش اشاره شد. با این کار، شما اون حس و نیازبه "دیده شدن" رو بجای راه پرخاشگری و مخالفت ، هدایت و تامین کردید. اجازه بدید بچه بچگیش رو بکنه. اینکه در مهمونیها ادا و اطوار در میاره خیلی خوبه. اگر اینا نبود که نمی گفتن "بچه"
نکته: در قبال خواسته های غیر منطقی پسرتون کوتاه نیایید. حتی اگر پرخاشگری کرد و ناراحت بشه. اجازه ندید که گریه ، قشقرق و پرخاشگری رو به عنوان ابزاری برای رسیدن به خواسته هاش به کار بگیره. و شما هم احساسی برخورد نکنید. حتی واکنش هم نشون ندید. واکنش نشون دادن شما یعنی برگ برنده و حس پیروزی پسر شما. و با این حس پیروزی، این روحیه تقویت میشه. بی اعتنا باشید، همین!
برای مخالفتتون دلیل بیارید، اگر باز گوش نکرد، دیگه به هیچ وجه بهش واکنش نشون ندید (حتی دیگه جواب منفی هم ندید، دقیقا مثل اینکه اصلا درخواستی نکرده)
حتی قانونی هم که وضع می کنید با اصرار و پرخاشگری پسرتون نباید کوتاه بیایید. پسر شما گاهی برای تست هم که شده پرخاشگری می کنه تا واکنش شما رو ببینه. اگر کارساز بود یک الگوی رفتاری میشه برای بعدها. قانونی که میگذارید اگر قرار باشه کوتاه بیایید، اگر قانون نذارید بهتر است. صلابت و هیبت قانون باید حفظ بشه
نکته: پدر و مادر الگوهای کودک اند. جلوی پسرتون مشاجرات و اختلافات و بگو مگو نکنید. اگر اختلافی پیش اومد به همسرتون بگید که به موقع در موردش صحبت می کنیم.
نکته مهم: اگر تک فرزند هستید حتما به فکر خواهر یا برادری برای پسرتون باشید. کودک نیاز به همبازی داره . همسالان کودک همیشه در دسترس نیستند علاقه شدید پسر شما به همسالان شاید ناشی از همین نیاز داره که حاضره حتی بدون آشنایی قبلی باهاشون بازی کنه. بعلاوه اینکه تک فرزندی آسیبهایی خواهد داشت که بعدها گریبان گیر کودک و والدین خواهد شد. که اگر لازم باشد مجددا طرح مساله بفرمایید تا کارشناسان جوابگو باشند.
موفق باشید