مشاعره.....مشاعره .....مشاعره

ای دل مگفتمت حذر ازراه عاشقی

رفتی بسوز کین(که این)همه آتش سزای توست

ای دل مگفتمت خذر ازراه عاشقی

رفتی ;کین همه آتش سزای توست

دست بگشا دامن خود را بگیر

هر چه می خواهی ز خود آن را بجو

موج دریائیم در بحر محیط

آبروی ما روان شد سو به سو

تکیه کردم بر وفای او غلط کردم غلط
باختم جان در هوای او غلط کردم غلط

لنگر عشق زدم بر دل طوفانی تو
               تکیه گاهم شده است ساحل بارانی تو

دعای صبح و آه شب کلید گنج مقصود است
                                                              بدین راه و روش می​رو که با دلدار پیوندی.....

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک         چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

مسوزان با نگاهت حاصلم را
بخر عمر سراسر باطلم را
همه با تو رفیق و من ز تو دور
مسوزان این دلم را، این دلم را
 

تــا بپـیـــونـدد به دریـا کـــــوه را تنـــها گــــذاشت
                                                        رود رفــت امـــا مســیر رفـتنــش را جـــا گذاشت

               هیچ وصلی بی جدایی نیست، این را گفت رود
                                                                        دیده گلگون کـــرد و ســر بر دامـن صحرا گذاشت

دل می رود ز دستم صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

وقت اذان گذشت و خورشید خواب ماند
افسوس وعده های خدا در کتاب ماند...

مزن برسرناتوان دست زور 

که روزی در افتی به پایش چو مور 

ما بي نصيب از تو و خلقــي به كام دل

آخر به غير عشق تو ما را گناه چيست

هر که گرگش را در اندازد به خاک
رفته رفته مي شود انسان پاک...........

مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم

هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم......

شاه نشین چشم من تکیه گهخیال توست

جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو

تا باغم عشق تو مرا کار افتاد 

بیچاره دلم در غم بسیار افتاد 

ای نورِ دل و دیده و جانم؛ چونی
وی آرزوی هر دو جهانم؛ چونی

من بی لعلِ لبِ تو چنانم که مپرس
تو بی رخ زرد من ندانم چونی

دیگـر بس اسـت سـر بـه بیـابـان گذاشتن
ای رهـنـورد درّه و صـحـرا بـیـا بـیـا

ای والـی زمـان و مکـان کـی کـنـی ظهور؟
تـا کـی تـراسـت غیبـت کبـری؟ بـیـا بـیـا

لبخند تو را چند صباحیست ندیدم

یک بار دگر خانه ات آباد،‎بگو سیـب

آخــرالامـــر گــــل کــوزه گـــران خواهــی شــــد
                                 حالیـــا فکـــر سبــو کـــن کـــــه پـر از بـاده کنـــی

لعلی از کان مروت برنیامد سال​هاست
                      تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد
شهر یاران بود و خاک مهربانان این دیار
                      مهربانی کی سر آمد شهریاران را چه شد...

نرگس غمزه زنش اینهمه بیمار نداشت
      سنبل پرشکنش هیچ گرفتار نداشت 
               اینهمه مشتری و گرمی بازار نداشت
                         یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت 
                                       اول آن کس که خریدار شدش من بودم
                                                 باعث گرمی بازار شدش من بودم