مشکل خانوادگی . میگه دوستم رو ترجیح میدم به تو

من اوائلی که ازدواج کرده بودم چون خودم دوستان زیادی دارم ولی دوستان صمیمی محدودی دارم، شوهرم رو هم با خودم مقایسه میکردم. شوهر من دوست صمیمی زیادی نداره ولی با همه همکاران و همسایه ها و فامیها و خلاصه اشناهاش رابطه تلفنی و شوخی داره.

شما حساب کن از اول صبح که از خواب بیدار میشد تا اخر شب با همه اونا تلفنی صحبت میکرد، تلفن از دستش نمی افتاد.

منم اوائل مثل شما ناراحت میشدم و غر میزدم. ولی بعد متوجه شدم هرچی من بیشتر غر بزنم بیشتر از چشمش میفتم و ازم دورتر میشه. با خودم فکر کردم اگه من هم دوست خودش میدونست خیلی از این صحبتها رو بجای اونا با من میگفت. اینهمه هم هزینه موبایل نمیداد. دیگه بقولی سیاستم رو عوض کردم، دیگه غر نزدم. ولی تا تلفنش قطع میشد میگفتم چه خبر؟ یا خودم مسائلی که برام سرکار پیش اومده تعریف میکردم و ازش نظر خواهی میکردم و ... . کم کم اونم شروع کرد مسائل کاریش رو برای من گفت. دوباره دید من از فامیلام حرف میزنم؛ بجای اینکه با فامیلاش تماس بگیره شروع کرد برای من تعریف کردن تا اینکه تعداد تماسهاش محدود شد. الان که تماس تصویری اومده، وقتی با فامیل تماس میگیره میگم تماس تصویری بذار، منم گاهی همراهیش میکنم. و اینجوری هم خودم تو خونه مطرود نیستم هم اون بجای 6 تا تماس تو یکساعت، دو تا تماس میگیره.

البته همسر من الان خیلی بهتر شده. از صد تا تماسی که قبلا داشت، الان تماساش 30_20 تا شده. خخخخخ. گاهی بچه هام بهش میگن کی گوشیت رو میذاری زمین؟چقدر با این و اون تماس میگیری؟!

یعنی با این وجود صدای بچه ها هم درومده. ولی غر زدن و دعوا و ... فایده نداره ... فقط خودت سبک میشی. تازه یک حرفهایی بهت میزنه که خفیف میشی ، تحقیر میشی. باید وقتش رو خودت پر کنی. باید بدون غر زدن و اشاره کردن به دوستش که حساسیت برانگیزه ، خودت یواش یواش جای اونو تو دلش بگیری، اونوقت خودش تو رو جایگزین دوستش میکنه. اگه من جای شما بودم سفر خانوادگی با خانواده دوستش رو پیشنهاد میدادم. و خودم هم باهاش همراه میشدم. اونوقت حساسیت اونم از بین میره. چون شما خوبه که مشکلتون با یکنفره. یکنفر رو میشه کاریش کرد.

البته اینم بگم من خودم رو اینجوری اروم کردم که خیلیها هستن تفریح و تفنن شوهرانشون دود و دمه، میرن بیرون دنبال زنهای هرزه، نشستن تو خونه با موبایل با دوست دختراشون چت میکنن و خیلی کارهای ناجور انجام میدن. ولی من شوهرم تو خونه بغل دستم نشسته همه حرفهاش رو هم میشنوم، خیالم در عوض راحته.

ولی درکت میکنم چون خودم هم وقتی دارم با شوهرم حرف میزنم 20 مرتبه براش زنگ میزنن طوری که دیگه شاکله بحث از دستم در میره،خیلی کفری میشم. ولی خب درکل راضیم چون تا حدودی بهتر شده؛ اوائل وقتی من داشتم حرف میزدم وسط حرفم، خودش با یکی تماس میگرفت. اعصابم بهم میریخت. ولی خدا رو شکر خیلی تغییر کرده و این حرکت توهین امیز رو دیگه نداره.

بهرحال ما که شوهرمون رو تربیت نکردیم؛ یکی قسمتمون شده. یا باید بسازی یا خراب کنی. من ترجیح میدم بسازم و درساختن ازش کمک بگیرم؛ کمکش ممکنه کم باشه ولی بهتر از ویرونیه. حوصله ویرونی رو که اوارش همه رو بگیره ندارم. چون تو ویرونی یا چیزی بدست نمیاری یا از نو باید بسازی. پس ترجیح میدم همین زندگی رو که توش هستم بسازم. 

بهرحال شاید بعضیا خندشون بگیره یا نمیدونم، شاید لجشون بگیره، ولی این حکایت، حاصل تجربه 15 سال زندگیه.

دلت خوش و سرت سلامت.