08:57 - 1400/10/22
سلام و عرض خدا قوت خدمت شما میخواستم بگم پسری ۴ سال و نیم دارم که هر وقت درباره کارهای او چه خوب و چه بد به دیگران می‌گویم قهر می‌کند و عصبانی می‌شود میخواستم بدونم برای اين رفتار او چه واکنشی نشان دهم
-------------------
کاربران محترم مي‌توانيد در همين بحث و يا مباحث ديگر انجمن نيز شرکت داشته باشيد: https://btid.org/fa/forums
همچنين مي‌توانيد سوالات جديد خود را از طريق اين آدرس ارسال کنيد: https://btid.org/fa/node/add/forum
تمامي کاربران مي‌توانند با عضويت در سايت نظرات و سوالاتي که ارسال ميکنند را به عنوان يک رزومه فعاليتي براي خود محفوظ نگه‌دارند و به آن استناد کنند و همچنين در مرور زمان نظراتشان جهت نمايش، ديگر منتظر تاييد مسئولين انجمن نيز نباشد؛ براي عضويت در سايت به آدرس مقابل مراجعه فرمائيد: https://btid.org/fa/user/registe
انجمن‌ها:
http://btid.org/node/196960
با سلام و عرض ادب خدمت شما
از اینکه می‌توانیم از تخصصمان در راستای کمک به شما استفاده نماییم خدای را سپاسگزاریم.
دو عامل اصلی در این زمینه از درون فرزندتان می‌تواند باعث بروز این مشکل شود.
1.عزت‌نفس پایین و حساسیت بالا:
گاه ممکن است فرزند شما از این که در کانون توجهات قرار بگیرد ترس داشته باشد و نگران شود یعنی او باور ندارد که بتواند بر نگاه افراد و توجهی که آنها دارند غالب شود و آنها را مدیریت کند. بنابراین ترجیح می‌دهد که آرامشش بر هم نخورد و کسی این اضطراب را برای او ایجاد ننماید که در کانون توجهاتی قرار بگیرد که او توانایی مدیریتش را ندارد. البته به این مسئله ترس‌های دیگری را نیز می‌توان اضافه نمود که همگی با چاشنی حساسیت همراه هستند یعنی ترس از اینکه الآن درباره نکته منفی من شود من سرشکسته و حقیر می‌شود و اگر درباره نقاط مثبتش صحبت شود دیگران به او حسادت کنند و او آن را از دست دهد. میگویید این مسائل از کجا به سراغ فرزند خردسال من آمده باشد در پاسخ میگوییم یا به وسیله رفتار ما یا گفتار ما این نکات ممکن است به فرزند ما منتقل شود. راه‌حل هم کاملاً مشخص است رفتن به سراغ شیوه‌های از بین بردن حساسیت و افزایش عزت‌نفس او
2.درون‌گرایی:
ممکن است اضطراب و ترسی در کار نباشد بلکه گرایش فرزند شما به حالت‌های درون گرایانه باشد یعنی او از قرار گرفتن در کانون توجه دیگران لذت نمی‌برد و خوشش نمی‌آید نه اینکه برای او اضطراب بیاورد. در این رابطه هم چون مسئله مسئله شخصیتی است و نمی‌توان آن را مشکل محسوب نمود صرفاً یک حالت تعادلی باید در آن اتفاق بیفتد و بس یعنی مهارت ارتباط مؤثر و همدلی را آموزش ببیند این مشکلات حل خواهد شد.
طبیعی است آموزش این مهارت‌ها در یک فضای کودکانه باشد شکل بگیرد که از جمله آن استفاده از نمایش و قصه‌گویی است.
رفتار خود والدین نیز لازم است که در راستای تعدیل این مشکلات باشد نه تشدید آن که بحث مفصلی دارد که در این جا امکان طرح کامل آن نیست.
با تشکر از صبر و حوصله شما.