قبول دارین گاهی....
خیلی راحت ،برای اشتباهات متداول و بد اقبالی ها مون تو زندگی ، نام وحشناک ((شکست ))رو انتخاب می کنیم ودر هر خلوتی خودمون رو مواخذه میکنیم...!
خیلی راحت، برای اشتباهات و خطاهای متداول آدم های اطرافمون نام تلخ ((ناجوانمردی)) رو انتخاب میکنیم و به خاطرش سال ها ازشون کینه به دل میگیریم..!.
خیلی راحت، روی دوست داشتن ها ی سادمون نام بزرگ و پرعظمت ((عشق)) رو می ذاریم و با بی سرانجامیش روزها و ساعت ها و بلکه سال ها غصه میخوریم واشک میریزیم...!
خیلی راحت، روی مشغله ها ی بی شمار آدم های مورد توجهمون نام (( فراموشی و طرد )) رو می ذاریم وبه خاطرش ناراحت می شیم و به انزوا کشیده میشیم....
خیلی راحت، صرف نداشتن یه دوست صممیمی و خوب رو به یک ((تنهایی عمیق )) تعبیر می کنیم واز دنیا و آدماش
می بریم...!
و خیلی وقت ها، خداحافظی های بیشمار ما مفهوم (( پایان )) رو داشته در حالی که همیشه امید دیداری بوده و هست...!
...
((قبول دارین گاهی درگیری ما بیشتر با واژه های تلخه تا با احساس های تلخ ...!!!؟؟؟))