پرتو نور زمان (سالگرد ارتحال امام خمینی قُدِّسَ سِرُّهُ)

السَّلامُ عَلَيْكِ أَيَّتُهَا الْمَظْلُومَةُ الْمَغْصُوبَةُ، 
السَّلامُ عَلَيْكِ أَيَّتُهَا الْمُضْطَهَدَةُ الْمَقْهُورَةُ، 
السَّلامُ عَلَيْكِ يا فاطِمَةُ بِنْتَ رَسُولِ اللّٰهِ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكاتُهُ، 
صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْكِ وَعَلَىٰ رُوحِكِ وَبَدَنِكِ

در برابر دختر پیغمبر من که باشم که سر برآورم و از او نام برم!
اما تو همان فاطمه ای که بزرگی اش، کوچکی وجود مرا سامان می دهد.
قدر و قیمت توست که به قدر بی قیمتم، قیمت می دهد.
دختر پیغمبر!
چگونه با تمام بی قیمتی از تو سخن گویم که من من هستم با تمام رذیلت و معصیت!
و چگونه از در خانه گشوده تو منصرف شوم که تو تو هستی با تمام منزلت و عصمت!

آه دختر پیغمبر؛ با زبان دوستان از تو می گویم!

فاطمه علیهاالسلام ، صبر لایزال نبوی بود که در هیأت عفتی سر به فلک کشیده، چادر به سر می‏ کشید و در کوچه‏ های مدینه، در تمام رهگذرهای هستی، حضور خدا را به کائنات، یادآور می‏شد.

سیلی ستم و تازیانه کینه را به جان خرید تا هجوم تندبادِ انکار، شمع یک‏ تنه حقیقت را خاموش نکند.

افسوس از سوره کوثر که در آن خانه گِلین، همسایه اهالی غفلت و سنگدلی شد! 
آه از زمزمه ‏های شرحه شرحه بتول که در نیمه‏ شبِ سجاده و تسبیح، ارکان عرش را به لرزه می ‏افکند! 
آه از ریحانه رسول خدا صلی‏ الله‏ علیه ‏و‏ آله که در مشام حسادتِ زمین، به هدر می‏رفت و چشمانِ حقیقت‏ ستیز زمانه، رخساره طهارتش را طاقت نداشت.

بس که در زمین، غربت خود را با آسمان تقسیم کرد فاطمه، نامش، نامی شد که تکرارش، آسمان را به گریه انداخت.
گرچه زمین تاب کشیدن این همه عظمت را نداشت.

از همان روز که فاطمه بار سفر بست، به دنبال غروب غمگین نبودنش، اشک در پلک به خون خفته اسلام خشکید و غمش هیزم دل ها شد.

آه ای بانو! زمین حرمت نامت را نگه نداشت؛ تو به حرمت نامت ما را ببخش.

يَا مُمْتَحَنَةُ امْتَحَنَكِ اللّٰهُ الَّذِي خَلَقَكِ قَبْلَ أَنْ يَخْلُقَكِ فَوَجَدَكِ لِمَا امْتَحَنَكِ صابِرَةً...

شهادت بنت النبی، ریحانه الرسوال، ام ابیها، فاطمه زهرا سلام الله علیها تسلیت و تعزیت باد.

السَّلامُ عَلَيْكَ يَا مُحَمَّدُ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا أَحْمَدُ؛
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَبا مُحَمَّدٍ الْحَسَنَ بْنَ عَلِی؛
اَلسَّلٰامُ عَلَیک یٰا عَلِی ابْنَ مُوسَی الرِّضٰا الْمُرْتَضٰی.

سلام بر محمد... سلام بر نبی رحمت!

يَا أَبَا الْقاسِمِ، يَا رَسُولَ اللّٰهِ، يَا إِمامَ الرَّحْمَةِ، يَا سَيِّدَنا وَمَوْلَانَا إِنَّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِكَ إِلَى اللّٰهِ وَقَدَّمْناكَ بَيْنَ يَدَيْ حَاجاتِنا، يَا وَجِيهاً عِنْدَ اللّٰهِ اشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّٰهِ...

یا محمد (ص) رحلتت پشت اهالی ایمان را شکسته است.

در سالروز رحلتت فرشتگان و عرشیان خون می‌گریند. 

و عاشقان و رهروان شیوه هدایت و سعادت با چشمانی اشک آلود مرثیه غم می‌سرایند.

سلام بر جگر پاره پاره حسن... برادر ابالفضل عباس و حُسَین!

يَا أَبا مُحَمَّدٍ، يَا حَسَنَ بْنَ عَلِيٍّ، أَيُّهَا الْمُجْتَبىٰ، يَا ابْنَ رَسُولِ اللّٰهِ، يَا حُجَّةَ اللّٰهِ عَلىٰ خَلْقِهِ، يَا سَيِّدَنا وَمَوْلانا...

حالا من مانده‌ام و این مدینه، با این کوچه ‌های فاصله گرفته از آسمان، 
با این غربتی که زل ‌زده در چشمان این حرم بی‌ گنبد و مناره؛ 
با ناله‌های سوزناکی که از خاطره خانه‌ های بنی‌ هاشم می ‌وزد.

دوباره داغی دیگر بر پیشانی پینه بسته ‌این شهر و ننگی بر دامن آلوده نفاق و این پیکر فرزند ریحانه رسول است که بی‌جان و مسموم، میان حجره دربسته خیانت جعده، بر زمین نقش بسته و این پاره ‌های جگر آسمان است که در میان این تشت، به بازگویی واقعه نشسته است.

سلام بر شمس الشموس... سلام بر مهمان و سلطان طوس!

يَا أَبَا الْحَسَنِ يَا عَلِىَّ بْنَ مُوسىٰ، أَيُّهَا الرِّضا، يَا ابْنَ رَسُولِ اللّٰهِ، يَا حُجَّةَ اللّٰهِ عَلىٰ خَلْقِهِ، يَا سَيِّدَنا وَمَوْلانا...

رضا جان! دانه کدام انگور جرئت یافت که طعم ذلت مأمون را به کام تو بچشاند تا قبله هشتم را در صبر و لبخند خویش بنا کنى؟

این روزها، تنها نه خیابان‏هاى خراسان که تمام رگ‏هاى عاشقانت، به گلدسته و رواقت ختم مى ‏شود.

خاطره سوزاندن جگرت، تا قیامت از ذهن خاک خراسان بیرون نمى ‏رود.

باید بروم... باید بروم دوباره در بقیع دل. 
انگار کسی دارد مرثیه محمد و غربت مجتبی‌ را می‌خواند... باید بروم... باید بروم... به خراسان؛ مشهد الرضا... ایستگاه عشق هشتم...
دلشکسته و بی قرار... آری باید بروم...

أَیْنَ الطّاٰلِبُ بِذُحُولِ الْأَنْبِیاٰءِ وَ أَبْناٰءِ الْأَنْبِیاٰء
کجاست آن که از ظلم و ستم امت بر پیغمبران و اولاد پیغمبران دادخواهی میکند.

يا وَصِىَّ الْحَسَنِ وَالْخَلَفَ الْحُجَّةَ اَيُّهَا الْقاَّئِمُ الْمُنْتَظَرُ الْمَهْدِىُّ يَا بْنَ رَسُولِ اللّهِ يا حُجَّةَ اللّهِ عَلى خَلْقِهِ يا سَيِّدَنا وَمَوْلينا اِنّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِكَ اِلَى اللّهِ وَقَدَّمْناكَ بَيْنَ يَدَىْ حاجاتِنا يا وَجيهاً عِنْدَ اللّهِ اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّهِ...

رحلت نبی رحمت، محمد مصطفی(ص)، شهادت امام حسن مجتبی(ص) و علی بن موسی الرضا تسلیت باد...

یاعلی

اَلسَّلامُ عَلَیکَ یا بَقیَّةَ اللهِ فی أرضِه

سلام بر تو و دل دردمندت
سلام بر تو یَا عَین الله و عَین الحیاة
تو چشم خدا در میان خلق و چشمه حیاتی
آن زمان که هابیل را کشتند، تو می دیدی
وقتی ابراهیم را در آتش نهادند، تو می دیدی
وقتی پهلوی زهرا را شکستند، تو می دیدی
وقتی علی را بردند، تو می دیدی
وقتی حسین را تیرباران کردند، 
وقتی زینب را به اسارت کشیدند، 
همه را تو شاهد بودی؛ ای شاهد خدایی!

تو همان هابیلی
تو موسی در نیلی
تو عیسی در گهواره ای
تو همان یوسف در چاهی
تو ابراهیم در آتشی
تو پیامبر در غربتی
تو همان علی در خلوتی
تو پهلوی شکسته زهرایی
تو همان حقیقت چهره نیلگون مادر عالمی
تو فرق شکافته علیی
تو مظلومیت حسنی
تو "هل من ناصر" حسینی
تو اشکهای سکینه ای
تو همان پریشانی زینبی
تو دل سوخته رقیه ای
تو گلوی شرحه شرحه علی اصغری
تو قامت رعنای علی اکبری
تو دو دست مقطوع ابالفضل عباسی
تو وارث خون حسینی
تو همانی که در کربلا بر همه سلام دادی!!!!

بگو به شیعانت
بگو بگو! بر حسین چه گذشت؟
او را چه شد که تو هر صبح و شام بر او گریانی؟
او را چه شد که که به هنگامه ظهور، تو او را منتقمی؟
او را چه شد که تو سالهاست در فراقی ناپیدا و در غیبتی؟!
بگو به خدا او را چه شد ای خدا که خون بهایش شدی و ثارالله اش نامیدی؟
از عطش در کربلا بگو!
از عطش فرزندان حسین بگو!
برایمان از حسین بگو!
او را چه شد که پیامبر فرمود: "اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ علیه السّلام حَرارَةً فى قُلُوبِ الْمُؤمنینَ لا تَبْرُدُ اَبَداً"؟!

ای آشنای قلوب همه عاشقان، بیا
از عطش در کربلا برایمان بگو

عطش حسین یعنی انتظار فرج
عطش حسین یعنی پاسخ به عدل
عطش حسین یعنی ختم ظلم

بگو از حسین بگو!
ای منتقم خون حسین!
ای آخرین سلاله پاک حسین!

بیا و حق را به ثبوت
عدالت را به هستی
خدا را به آدمیان
و جهان را به اهل بیت برسان!

بیا امام مظلومم کجایی؟
أَیْنَ الطّالِبُ بِدَمِ الْمَقْتُولِ بِکَرْبَلاءَ؟!

ای شاهد راستین تاریخ 
از ازل تا کربلا
از کربلا تا قیامت
بیا که منتظرانت بر قدومت جان می سپارند.

فَأَسْأَلُ اللَّهَ الَّذِی أَکْرَمَ مَقَامَکَ وَ أَکْرَمَنِی بِکَ أَنْ یَرْزُقَنِی طَلَبَ ثَارِکَ مَعَ إِمَامٍ مَنْصُورٍ مِنْ أَهْلِ بَیْتِ مُحَمَّدٍ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ...
وَ اَسْئَلُهُ اَنْ یُبَلِّغَنِی الْمَقامَ الْمَحْمُودَ لَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ وَ اَنْ یَرْزُقَنی طَلَبَ ثاری مَعَ اِمامٍ هُدیً ظاهِرٍ ناطِقٍ بِالْحَقِّ مِنْکُمْ...

سالروز شهادت مولای عشق، سیدالشهداء، حسین شهید(ع) و یاران باوفایش را به ساحت مقدس ولی عصر (ارواحنا لتراب مقدمه الفداء) و به تمام ارادتمندان خاندان اهل بیت عصمت و طهارت تسلیت عرض می کنیم.

یاعلی