پسرم اصلا حرف شنوی از من ندارد....

سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم

ضمن سپاس از ارتباطی که با مجموعه گرفتید امیدوارم شما رو از این چالشی که باهاش مواجه هستید کمک کار باشم.

دلنگرانی شما رو درک می کنم، بخصوص از اینکه فکر می کنید این مشکل ممکنه دامنه دار بشه و بعدها دچار مشکلاتی بشید.

اما اگر بخواهیم واقع مطلب رو بگم باید به شما تبریک بگم. تبریک از این بابت که پسر شما به این حد از رشد رسیده که تا حدودی به یک استقلال نسبی برسه. اینطور نیست که هر حرف نشنوی مضر باشه و البته این طور هم نیست که هر حرف نشنوی خوب باشه.

به این نکته دقت داشته باشید که پسر شما در آستانه نوجوانی است و این دوره نوجوان در چند عرصه در حال رشد هست. یکیش همین روحیه استقلال طلبی است که شما نه تنها نباید این روحیه رو سرکوب کنید بلکه اون رو تقویت کنید. تقویت کردن این روحیه به معنای تقویت قلدری و لج بازی نوجوان نیست. بلکه مدیریت نوجوان هست که پسر شما بتونه این جنبه رشدی رو بر مسیر خودش قرار بده.
اگر شما دائماً نظرات ایشون رو سرکوب کنید و مقاومت کنید، و هیچ اهمیتی به نظر و خواسته شون (و لو مخالف با نظر شما باشه) ندید، پسر شما دچار آسیبهایی خواهد شد. که دو حالت داره:

1-اگر پسر شما در قبال امر و نهی شما مقاومت کنه، و روز به روز بر تنش و مشاجرات خودتون بیفزایید این باعث دوری و طرد شدگی ایشون از شما میشه. که اتفاقا بعدها ممکنه مشکل ساز باشه. پسر شما وقتی متوجه بشه که براش اهمیتی قائل نیستید، و جایگاهی در خونه براش معتقد نیستید، از شما کناره گیری می کنه، منزوی میشه، حس می کنه که در خونه درک نمیشه، و برای "دیده شدن" مجبور هست که  به طرق مختلف  اقداماتی انجام بده که دیده بشه. مثل پرخاشگری به همسالان، و مخالفت با امور بدیهی و ... یعنی پسر شما مبنای خودش رو ساز مخالف زدن قرار میده، برای اینکه بتونه روی اطرفیان خودش تاثیر بگذراره و و از این مخالفت و بهم زدن اوضاع خوشش میاد. با این فرایند جرأتش برای کارهای جدید هر چند برای کنجکاوی هم که شده بیشتر خواهد شد. و این ممکنه مشکلاتی رو ببار بیاره

2- اگر مقاومت از خودش نشون نده و دائم طبق میل شما رفتار کنه، استقلال فکر و نظر از ایشون سلب میشه. در کارهاش دائما باید بر کسی مثل پدر یا مادر تکیه کنه، که در این صورت اعتماد به نفس از ایشون سلب میشه، روحیه اش رو در چالشهای زندگی خواهد باخت. در انتخاب های سرنوشت ساز آینده وابسته خواهد بود. و این روحیه باز هم دچار مشکلاتی خواهد شد.

اما در نحوه مواجهه با نوجوان نحوه گفتار خیلی مهم است.

باید به شدت از زبان امر و نهی ای مستقیم فاصله گرفت. تا جایی که می تونید باید اجازه بدید خودشون تصمیم گیر نهایی باشن
مثلا : "پسرم بهتر نیست این کار رو بکنی یا نکنی" یا مثلا "پسرم به نظرت ثمره این کار فلان تبعات منفی رو نداره؟" یا مثلا "پسرم بازی زیاد با گوشی برای آدم اعتیاد میاره و این باعث میشه از همه دور بشه ، چشماش ضعیف بشه، افسردگی بگیره، اینطور نیست؟ ". یا "پسرم! بابات با این کار مخالفه، به نظر خوب نیست برای اثبات دوستی خودت با بابا، از این کار خود خودداری کنی؟"

گاهی کاری که نوجوان انجام میده چندان براش خطرناک نیست. شما در این جور مواقع اجازه اشتباه بدید بهش. یعنی اجازه بدید که اتفاقا اشتباه مرتکب بشه تا نتیجه کار خودش رو ببینه.

گاهی کاری که می خواد بکنه از اساس غیر منطقی یا خطرناکه که در این صورت نباید کوتاه بیایید، که در اینجا اگر پسر شما با شما راه نیامد می تونید از ابزار جریمه و تحریم استفاده کنید. اگر این کار رو نکنی یا بکنی، از گردش و دید و بازدید محروم هستی.

هر چند نفرمودید که پسر شما مثلا در چه زمینه ای حرف شنوی ندارند، که برای بررسی بهتر، لازم بود می فرمودید، اما بهر حال این موارد کلی بود که عرض شد.

موفق باشید