پسرم شبها موقع خواب دستمو محکم میگیره و با ترس و گریه....

با سلام احترام خدمت شما کاربر محترم

از اینکه نسبت به روش صحیح تربیتی فرزند دلبندتان دقت لازم رادارید قابل‌تحسین است.

قبل از پاسخگویی به اصل سؤال شما کاربر محترم، مقدمه‌ای از شناخت دنیای کودکان از بدو تولد تا هفت‌سالگی خدمت شما ارائه می‌گردد. آنچه لازم است بدانید این است که این قبیل رفتارها در کودکان کاملاً طبیعی و متناسب با سن آن‌ها متفاوت هست.پاسخ به سؤال شما کاربر محترم را در دو مرحله مجزا پاسخ می‌دهیم.

مرحله اول:آگاهی والدین از روانشناسی رفتاری کودک پنج ساله

مرحله دوم: تحلیل روانشناختی ترس، و اضطراب جدایی کودک

در خصوص رفتارهای کودک، لازم است ابتدای امر یک شناخت کلی و جامعی از ویژگی‌های رفتاری کودک از تولد تا هفت‌سالگی اول را کسب نموده تا در هر مرحله پدر و مادر خصوصاً مادر بتواند با شناخت بیشتری، ارتباط بهتری با کودک خود برقرار کنند. به‌طورکلی همه ما انسان‌ها از بدو تولد تا پایان عمر به‌صورت یکنواخت نخواهیم بود و مراحل مختلفی را ازجمله دوران نوزادی، نونهالی، نوجوانی، جوانی، میان‌سالی، پیری تقسیم می‌شود. هر یک از این دوران شرایط رفتاری خاص خودش را می‌طلبد.

1- از تولد تا یک و نیم سال اول را دوران نوزادی و وابستگی شدید مادر و فرزند می‌نامند در این سن فرزند بشدت به حضور فیزیکی مادر خود وابسته است. کودک به نفس کشیدن مادر، آغوش مادر، ضربان قلب مادر، حتی لباس مادر خود به لحاظ تغذیه‌ای، حس آرام بخشی و امنیت کامل حضور او وابسته است این دوره را دوران وابستگی می‌نامند.

2- از یک و نیم سالگی تا سه‌سالگی کودک دوران مالکیت کودک می‌گویند، در این سن کودک خود را مالک همه اسباب‌بازی‌های خود و حتی دیگران می‌داند. این حس مالکیت هم امری طبیعی و تکوینی است و هم لازم برای رشد کودک است. یکی از دوران بسیار حساس و مهم کودک در همین‌جا است، چراکه کودک هم به لحاظ تغذیه و هم به لحاظ کلامی که تا قبل از این با آواها و گریه اعلام حضور می‌کرد از حالا به بعد با یادگیری لغات و چینش آن‌ها کنار هم حرف خود را بیان می‌کند.

3- از سه‌سالگی تا پنج‌سالگی دوران استقلال کودک است. کودک در این سن با نگاه کردن به والدین یا بزرگ‌ترها از آن‌ها الگو گیری می‌کند و دوست دارد مثل بزرگ‌ترها خودش کارهایش را انجام بدهد، مثل غذا خوردن، لباس پوشیدن و این قبیل کارها، اگرچه هنوز به توانایی کامل نرسیده، اما همین مقدار به او کمک می‌کند تا توانایی‌های خود را تقویت نموده و تجربیات جدید کسب نماید. در این سنین حضور مستمر والدین در کنار فرزندان به رشد خودآگاهی‌های او و تقویت اعتمادبه‌نفس در او و کسب مهارت‌های لازم، همت بگمارند.

درواقع کودک شما از مرحله اول به مرحله دوم زندگی خود در حال گذار است. در این سن بنا به دلایل عاطفی و وابستگی‌های کودک به والدین خود مواردی چون ترس از جدایی، وابستگی زیاد به والدین، خجالتی و درون‌گرا بودن، اضطراب و استرس‌های ناشی از شرایط را تحمل می‌کنند. کودک می‌تواند قانون پذیری و اجتماعی شدن را یاد گیرد و با استدلال‌های منطقی و قانع‌کننده‌ای که والدین برای او ارائه می‌کنند، زمینه بروز افراط‌وتفریط‌ها را در آینده از بین ببرد.

بناترین پدر و مادر بیشترین نقش را در تربیت فرزند خود ایفا می‌کنند. آنچه می‌توان در نظر گرفت این است که کودکان آیینه تمام نمای والدین خود می‌باشند و رفتارهای والدین خود را در خود منعکس می‌نمایند و الگو گیری می‌کنند. نقش پدر و مادر در هفت سال اول تولد فرزندان بسیار حیاتی و بااهمیت است.

روانشناسان این هفت سال ابتدایی از تولد کودک را دوران روان بنه شکل‌گیری شخصیت کودک تعریف می‌کنند که اگر والدین کودک بتوانند نقش خود را خوب ایفا کنند، و فرزندان آن‌ها در آینده ایمن، مسئولیت‌پذیر، با اعتمادبه‌نفس کامل، مفید، متعهد، خلاق خواهند بود. در این زمینه نقش پدر به‌عنوان مدیریت بهزیستی (بهتر زندگی کردن) و سمبل اقتدار و ابهت فرزندان مشهود است و نقش مادر به‌عنوان سمبل امنیت کودک حیاتی و حائز اهمیت است.

بخشی از رفتارهای فرزند شما به‌احتمال‌زیاد اگر تک‌فرزند است و یا فاصله سنی برادر خواهرها ویا فاصله سنی بالای والدین با او نشئت می‌گیرد که در درون خانه خود احساس تنهائی می‌کند. خجالتی بودن علاوه بر اینکه بخشی از آن طبیعی و متناسب باسن اوست و کم‌کم با فضای بیرون خانواده ارتباط برقرار می‌کند، اما بخش اعظم آن می‌تواند ناشی از نداشتن اعتمادبه‌نفس او که ناشی از مشاهدات او از مشاجره و اختلاف والدین بر روی کودک بوده باشد.

ادامه دارد...