چند سوال در حوزه معصوم شناسی

با سلام و احترام

در پاسخ شما باید گفت:

1. آن چه در بحث وظایف امامت مورد نظر است همان مسئولیت های سنگین الهی است که حکومت داری بر پایه عدالت گستری، هدایت و کمال انسان ها، رشد عقول و حرکت آنها در مسیر صحیح، حفظ وحدت جامعه اسلامی، حفظ پایگاه شیعه و شیعیان نمونه ای از آن وظایف سنگین امامان معصوم است که بشر عادی به سبب عدم اتصال به علم لا یزال الهی و قدرت الهی قدرت چنین کاری را ندارد چنان که در طول تاریخ ما شاهد آن هستیم و با اینکه جوکمت های اسلامی حتی شیعی مختلفی صورت گرفت اما نتوانستند آن اهداف والای الهی را پیاده کنند و این تنها از عهده معصوم بر می آید.

2. این وظایف سنگین در مرحله اول خداوند بر عهده آنها گذاشته و آنها به سبب اشراف کامل به همه مصالح و مفاسد امور عالم به خوبی می توانند با اختیار خود مدیریت و رهبری کنند اما از آن جایی که شیاطین در طول تاریخ برای انحطاط معنوی بشریت و جلوگیری از نشر مکتب توحیدی الهی موانع زیادی برای پیامبران الهی و اهل بیت علیهم السلام قرار دادند اجازه نداند تا اهداف والای الهی آن چنان که باید و شاید توسط ائمه پیاده شود و لذا اجازه شکل گیر حکومت و نشر دین را به انها نمی دادند. البته اهل بیت با تمام سختی ها در قالب های مختلف این وظایف خود را انجام داده و اجازه نداند که آرمان های الهی کم رنگ شود چنان که امام حسن با صلح مقتدرانه خود و امام حسین با جان خود و امام سجاد با ترویج دعا و امام باقر و صادق علیهم السلام با تشکیل سیستم آموزشی و مرکز علمی به نشر مبانی اسلامی اصیل پرداختند.

3. هیچ کدام از این عمل های سنگین رویا پروری نبوده بلکه در عمل انجام می گرفت چنان که تورقی در برگه های تاریخ می تواند شما عزیز را با این امر مهم به طور کامل آشنا کند. آیا حرکت امام حسین علیه السلام برای حفظ ارزش ها و زنده کردن امر به معروف و نهی از منکر که منجر به شهادت آن حضرت شدیک رویا بود؟ آیا تشکیل حکومت اسلامی توسط حضرت علی علیه السلام و مبارزه با تبعیض ها، انحراف ها، مفاسد اقتصادی، کمک به محرومان و فقیران و تقسیم بیت المال به صورت عادلانه رویا بود؟ و ... به طور قطع تمام این  ها حاکی از حضور فعال آنان در میدان عمل برای عملیاتی شدن آرمان هایی بوده که خداوند بر عهده آنها قرار داده، آنها نیز با آگاهی و علم کامل و با اختیار خود برای سعادت انسان ها قدم برداشتند.

4. اینکه  معصومین ع هر گونه توجهی به غیر معبود و محبوبشان را گناهی عظیم می شمردند نه از این باب است که اگر انسان به طور سهو از یاد خدا غافل شود دچار گناه بزرگی شده باشد بلکه از این باب است که انسان ها را از پرستش و توجه به غیر خدا باز دارند زیرا انسانی که از خدا غافل شود به طور قطع گرفتار جبهه مخالفان الهی و شیاطین قرار می گیرد و مقدمه ارتکاب او را به هر گناهی فراهم می کند و او را از خداوند و رهبران دینی جدا می سازد از این رو ائمه تلاش کردند تا این فرهنگ را به جامعه خود تزریق کنند که مواظف باشند غفلت از یاد خدا خسارت های جبران ناپذیری برای انسان و سعادت او به ارمغان می آورد.