چه راهکاری برای تشویق به نمازجواب می ده

21:28 - 1400/01/17

باسلام وعرض ادب در بحث تشویق به نماز حاج اقا نفرمودند چطور خداوند خواسته تربیت کنیم

دقیقا باید چکار کنیم

اگر با زبان خوش بگوییم مثلا پسرم نمازت ازدست نرود میگوید باشه حواسم هست یا بعدا میخونم یا قضاشو میخونم
اگر با تشر بگوییم میخواند و میگوید این هم از نماز خیالت راحت شد ول میکنی
برخی می‌گویند خودش تکلیف را میداند چیزی نگویید
برخی می‌گویند چطور برای تکالیف مدرسه اجبار میکنید اینهم تکلیفه
خلاصه نمیدانیم چه کنیم
برخی می‌گویند از بچگی ما از بچگی گفتیم وتا نوجوان بود میخواند وحتی تمام نماز قضاها را میخواند بعد کم‌کم‌تنبل شد
از وقتی که احساس کرد خدا درحقش بی عدالتی کرده نماز نمیخواند

اگر بگویید خودتان بخوانید تا انهاهم ببینید من درست وسط اتاق اول وقت سجاده را پهن میکنم
هیچکدام جواب نمیدهد

-------------------------------------
کاربران محترم مي‌توانيد در همين بحث و يا مباحث ديگر انجمن نيز شرکت داشته باشيد: https://btid.org/fa/forums
همچنين مي‌توانيد سوالات جديد خود را از طريق اين آدرس ارسال کنيد: https://btid.org/fa/node/add/forum
تمامي کاربران مي‌توانند با عضويت در سايت نظرات و سوالاتي که ارسال ميکنند را به عنوان يک رزومه فعاليتي براي خود محفوظ نگه‌دارند و به آن استناد کنند و همچنين در مرور زمان نظراتشان جهت نمايش، ديگر منتظر تاييد مسئولين انجمن نيز نباشد؛ براي عضويت در سايت به آدرس مقابل مراجعه فرمائيد: https://btid.org/fa/user/register

http://btid.org/node/160698

Plain text

  • تگ‌های HTML مجاز:
  • آدرس صفحات وب و آدرس‌های پست الکترونیکی بصورت خودکار به پیوند تبدیل می‌شوند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
1 + 1 =
*****
تصویر یعقوبی

با عرض سلام و احترام؛

 طبق سیره انبیاء و بزرگان یکی از وظیفه‌های والدین سفارش و پیگیری و تحمل پیرامون نماز می‌باشد. برای تشویق و ترغیب افراد به انجام یک عمل(مثلا نماز) می‌توان از دو راه و یا روش استفاده کرد: اولین روش این است که افراد را به صورت مستقیم و صریح به آن عمل دعوت و یا امر کنیم. مانند اینکه پدر و مادر فرزند خود را تشویق به خواندن نماز نمایند.

دومین راه این است که مولفه‌هایی که باعث ایجاد انگیزه نسبت به آن عمل می‌شود را در وجود افراد تقویت کنیم به عنوان نمونه در مثالی که ذکر شد پدر و مادر می‌توانند مولفه‌هایی که سبب ایجاد انگیزه وشوق نسبت به نماز می‌شود را در وجود فرزند تقویت نمایند. مولفه‌هایی نظیر تقویت حس شکرگزاری نسبت به مخلوق، ادب، از بین بردن تکبر و خود خواهی و یا تقویت تواضع، ایجاد حس اطاعت پذیری از طریق رابطه صحیح بین پدر و مادر و ...

در این روش اگر چه والدین فرزند خود را صریحا امر نمی‌کنند ولی فرزند به طور غیر مستقیم و به تدریج تمایل به نماز پیدا می‌کند.

و در نهایت چه بسا حتی نماز به تذکر صریح هم نباشد. طبق نظر روان شناسان حتی اگر رفتار مادر با پدر خانواده رفتاری صحیح و بر اساس جایگاه‌های تعریف شده در محیط خانواده نباشد، مثلا مادر از فرمان پدر سرپیچی کرده و جایگاه پدر را به عنوان مدیر خانواده خدشه دار نماید این امر در بی‌توجهی فرزندان به نماز اثر می‌گذارد. زیرا وقتی بچه ها ولایت پذیری را در محیط خانواده یاد نگیرند خود بخود در محیط ها و موقعیت‌های دیگر نیز ولایت پذیر نخواهند بود. بخصوص در موقعیت بندگی واطاعت از خدا.

بنابراین اگر ما بتوانیم از طریق غیر مستقیم و با تقویت مولفه‌های موثردر ایجاد انگیزه نسبت به یک عمل در وجود افراد آنها را ترغیب به آن عمل نماییم، هم زودتر نتیجه می‌گیریم و هم این نتیجه ماندگارتر و عمیق تر خواهد بود. البته این سخن به هیچ وجه به معنای انکار روش مستقیم نیست زیرا این روش نیز اثرات مخصوص به خود را دارد اما حقیقت این است که اگر روش غیر مستقیم در کنار روش مستقیم به عنوان مکمل قرار نگیرد نتیجه مطلوب حاصل نخواهد شد.

و یکی دیگر از راه‌ها دعاست، که انبیاء الهی و بزرگان از این وسیله نیز برای نمازخوان شدن اولادشان استفاده می‌کردند، « رَبِّ اجْعَلْني‏ مُقيمَ الصَّلاةِ وَ مِنْ ذُرِّيَّتي‏ رَبَّنا وَ تَقَبَّلْ دُعاءِ[ ابراهیم / 40 ] پروردگارا: مرا برپا كننده نماز قرار ده، و از فرزندانم (نيز چنين فرما)، پروردگارا دعاى مرا بپذير!»

امید است انشاء الله با توجهات حضرت ولی عصر ارواحنا فداه، خدای متعال بهترین نتایج را نصیب ما بگرداند. زیرا که ما فقط مامور به وظیفه ایم و نتیجه به دست خداست.

موفق باشید

تصویر منتقد.
نویسنده منتقد. در

سلام علیکم

فرزندان نتیجه ی یک عمر زندگی انسان هستن و طبیعیه که سرنوشتشون برای ما مهم باشه.اما فراموش نکنیم که وقتی بچه ها وارد سن نوجوانی میشن دیگه فرمان بردار نیستن.و هر گونه تلاش برای وادار کردن یا حتی تشویق کردن به هر کاری نتیجه ی معکوس میده.نوجوان بچه نیست که با جایزه یا افرین گفتن نماز بخونه .چه بسا به غرورش بربخوره و تشویق هم نتیجه بدتری داشته باشه.اگه کاری قرار بود برای بچه انجام بشه باید خیلی زودتر از این سن اقدام میشد اونهم نه مستقیم.

متاسفانه ما برای تربیت بچه هامون وقت نمیذاریم و هر جور خودمون فکر میکنیم درسته عمل میکنیم.که معمولا هم خطاست.اگه از منو شمای پدر و مادر نوعی امتحان گرفته بشه کمتر کسی پیدا میشه که بتونه حتی راجع اصول دینش ده دقیقه صحبت مفید بکنه یا برای توجیه نماز و سایر عبادات بجز چند تا جمله ی کلیشه ای که نماز تشکر کردن از خداست یا نماز از بدیها ما رو نگه میداره چیز دیگه ای نمیدونیم که اونم اگه بچه کنجکاو باشه و چهار تا سوال بکنه نمیتونیم جواب بدیم یا جوابهایی میدیم که خودمون هم از اینور اونور شنیدیم و باور نداریم.

نتیجه اینکه دین داری این نیست که به بچه ها اصرار کنیم که نماز بخونن.نماز خوندن خودش نتیجه و معمول سایر اعمال انسانه .یعنی این نیست که ادم اول نماز بخونه بعد گناه نکنه.درسته نماز انسان رو از بدیها دور میکنه اما هر کسی ایا میتونه نماز بخونه ؟! ایمان دست منو شما نیست که بخواییم به بچه تزریق بکنیم ایمان رو خداوند باید در دل بنده هاش بذاره و توفیق نماز رو هم خود خداوند باید بده.

حالا باید ببینیم که خدا به چه کسانی این توفیق رو میده بچه هامون رو سعی کنیم به اون سمت سوق بدیم.(بچه منظوره نه نوجوان.یعنی ۷تا ۱۴سال)مثلا اگه گوشی برای بچه میخریم یا کامپیوتر داریم در منزل کنترل شده و محدود اجازه بدبم استفاده کنه.اینترنت بدون حضور والدین برای بچه ها مطلقا ممنوع باید باشه.راجع دوستهاش مراقب باشیم بچه های فامیل اگه اخلاق و رفتار درستی ندارن بدترین عامل انحرافات هستند.اگه لازم شد حتی در حد قطع کردن رابطه بطور موقت هم پیش بریم طوری نیست .ارتباط به چه قیمت ؟! فامیلی که باعث انحراف بچه مون بشه اصلا نباشه بهتره .خودمون پیش بچه نه دروغی بگیم نه غیبتی بکنیم.نه حرف جلف جلوشون زده بشه و....

اگه دوران هفت تا چهار ده سالگی بچه با مراقبت سپری بشه نیازی نیست اصلا بهش بگید نماز بخون.عوامل جلب توفیق اگه باشه و موانع توفیق هم نباشه این بچه خودش بچه ی نماز خونی میشه.

حالا عکس حالت مذکور رو تصور کنید.کافیه بین بچه های فامیل یه بچه ی بی تربیت پیدا بشه .کل بچه های اطرافش رو الوده میکنه.و اگه ما هم مراقب رفت و امد ها نباشیم یا ارتباط فامیلی رو مهمتر از تربیت بچه بدونیم نتیجه کاملا قابل پیش بینیه و تعجبی نداره بچه نماز نخونه.

یا کامپیوتر و گوشی اگه وسیله ی باشه برای اینکه بچه رو از سر باز کنیم که خودمون اذیت نشیم اگه بچه نماز خون بشه تعجب داره .بچه در این سن نباید تنهایی هاش طولانی باشه نباید خلوتش با دوستاش زیاد باشه این سن سنیه که تکلیف بچه رو تا سالهای بعد روشن میکنه که در چه مسیری باشه.

حالا بدترین کار چیه؟!اینکه بدون توجه به رفتار طول روز بچه هامون بیایم به اجبار بگیم نماز بخون.یعنی امادگی روحی نداره اما ما اصرار داریم که نماز بخونه تو این سن اگه بچه خیلی با حیا باشه و یا از والدین بترسه شاید دستو پا شکسته دو لا راست بشه که مثلا نماز خونده که دست از سرش بردارید اما بزرگتر که بشه اولش میپیچونه بعدش اگه اصرار کنید یه جواب میده که والدین از گفتنشون پشیمون میشن.

ضمن اینکه نماز با تمام اهمیتی که داره و نشان ایمان هستش یکی از فروعات دینه که در کنارش سایر احکام هم هست.اگه پدر و مادری فقط به نماز توجه بکنن فایده ای نداره.

فراموش نکنیم که زندگی ما با زندگی دینی خیلی فاصله داره.تازه اون خانواده های متدین که خودشون با دیگران فکر میکنن مذهبی هستن هم معلوم نیست چقدرش اسلامی باشه.لذا اصرار به بچه ها که اوناهم مثل ما زندگی کنند شاید کار درستی نباشه.خصوصا فشار اوردن به نماز وقتی در سایر شّونات اهمیتی نمیدیم هم نمیتونه چندان درست باشه.

برای همینه که نسل جدید نمیخوان زیر بار دین برن و ازش فرار میکنن.یا دین رو خرافه میدونن.صد البته که اشتباه میکنند اما تبلیغات دشمن هم روی حساب کتابه.کارشناسی شدست.بعضی جاها خب راست هم میگن یعنی این شیوه ی دینداری ما رو هر کس ببینه میگه خرافاته.دینی که هیچ تاثیری در زندگی نداره فقط مراسماتش باقی مونده که این اواخر دیگه مراسماتش هم معنویتش رفته و فقط ریتم مداحی ها بروز شده و.. . ..بماند که صحبت زیاده .خلاصه اینکه خیلی هم اصرار کردن به نماز درست نیست.بذارید بچه خودش بفهمه.پدر و مادر نماز خونش رو ببینه فلان ادم بی نماز رو هم ببینه و اگه واقعا نماز خوانهای ما جذاب باشن خودش میاد سمت نماز و الا با زور والدین هیچ بچه ای نماز خوان نشده