** کافه شعر باران **

دلم غمڪَین تر از هر شب، دو چشمم باز بی‌خواب است
ببار اے آسمان امشب، ڪہ قلبم باز بی‌تاب است

من امشب با تو می‌ڪَویم همہ ناڪَفتہ‌هایم را
دمی با تو بہ سر بردن، خودش آرامشی_ناب است...

فهمیدن عشق را چه مشکل کردند
ما را ز درون خویش غافل کردند

انگار کسی به فکر ماهی ها نیست
سهراب بیا که آب را گل کردند.....

شعرے ڪـہ جوشید 
از دلم این بار باشد مال تو 
احساس شیرین دلے ، 
تبدار باشد مال تو 
از من بریدے بے سبب ، 
من هم گذشتم از دلم 
پایندہ باشے 
سهم این ،ایثار باشد مال تو 
باشد برو بے اعتنا ، 
تنها رهایم ڪن ولے ... 
قلبے ڪـہ ماندہ 
پشت این دیوار باشد مال تو 
چیزے ندارم من دگر ، 
جز یڪ رمق جان در بدن 
حتے همین اندڪ رمق ، 
صدبار باشد مال تو 
جز شعر چیز دیگرے ، 
در چنتـہ ام پیدا نشد 
قابل ندارد این غزل ، 
بردار باشد مال تو ...

ﻣﯿﺎﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﯽ پیچد ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺎﯼ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ..
ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﺁﺗﺶ ﻏﻢ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ..

ﭼﻨﺎﻥ ﻭﺍﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﺍﺯ خود ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﺮﯾﺰﺩ ﻏﻢ..
ﻣﻨﻢ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻨﻢ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ..

ﭼﻪ ﻣﯿﭙﺮﺳﯽ ﺯ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﺍﻧﺪﻭﻫﻢ..
ﺳﺮﻡ ماﻭﺍﯼ ﺳﻮﺩﺍﻫﺎ، ﺩﻟﻢ ﺻﺤﺮﺍﯼ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ..

ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ به خواب ﺧﻮﺵ فرو ﺭﻓﺘﻪ..
ﻣﯿﺎﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﺐ ﺷﺪﻡ ﻫﻤﭙﺎﯼ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ..

ﺷﺒﯽ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﯾﺎﺩﺕ ﻧﻬﺎﻧﯽ ﺍﺷﮏ ﺑﺎﺭﯾﺪﻡ..
ﺻﻔﺎﯾﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ.. 

باران
میراث خانوادگی ما بود
.
کوچک که بودم…
از سقف خانه ی ما میچکید

بزرگ که شدم
.
.
.
از ” چشمانم

حسین پناهی.......

باسلام و احترام

پیشکش میکنم “عشق ” و “رفاقت” و “مهربانی” را
به همه کسانی که،

از دل شکستن بیزارند و در تمنای آنند که دلی را بدست آورند..

آنانکه می خواهند در زندگی، پل باشند نه دیوار

آنانکه همیشه یکرنگند، نه هزار رنگ

آنانکه در سختیها، یار و نگرانت هستند نه بی خیالت

آنانکه با خود رحمت می آورند، نه زحمت

پس روز و روزگارتان سرشار و آکنده، از “عشق” و “رفاقت” و “مهربانی” باد…
..............................................

و انتهای این قصه‌ سرد و سفید
همیشه سبز خواهد بود
تشکر از خداوند براي بودن خوبانی چون شما در سالي كه گذشت..
و آرزو براي داشتن خوبانی چون شما در سال آينده.

عیدی سرشار از برکت و رحمت و سالی با ظهور مهدی فاطمه عج الله تعالی فرجه الشریف را برای همه خواستارم.

اگر جایی سخن ناروایی یا رفتار نابجایی از بنده سر زده به بزرگواری خودتان ببخشید و حلال فرمایید.

التماس دعای فرج
* سال نو فاطمی و مبارک *

با احترام... باران خانم

گر چه تو طبیبی و دوا درست می کنی
کمی برای خیر ما بلا درست می کنی

از این طرف همیشه بارها خراب می کنم
از آن طرف همیشه بارها درست می کنی

اگر چه من خجل شدم، اگر چه سنگ دل شدم
تو از وجود سنگ هم طلا درست می کنی

من از گناه خسته ام، از اشتباه خسته ام
به جان مادرت بگو مرا درست می کنی؟!

گدای آستانه ات شدن به دست ما نبود
تو با کریمی خودت گدا درست می کنی

کنار تو غریبه های شهر نیز راحتند
تویی که از غریبه، آشنا درست می کنی

اگر بناست بعد از این مرا خراب تر کنی
از اول این خراب را چرا درست می کنی؟!

از این دلی که سال هاست بندگی نکرده است
فقط تویی که بنده ی خدا درست می کنی

تو یک غروب می رسی و گنبد بقیع را
شبیه گنبد امام رضا درست می کنی

اعتمادی به واژه اصلاً نیست
واژه گاهی دچار تردید است
واژه گاهی کلید، گاهی قفل
واژه گاهی شدید، گاهی کـُـند
...
واژه، می‌آید و نمی‌دانی
که ازین واژه‌ها چه می‌خواهی.
من به احساس ناب محتاجم
با نگاهت بیا تکلم کن.

"سیدعلی میر افضلی"

از این به بعد من از دوست شر نخواهم دید
سفر به خیر تو را من دگر نخواهم دید

دگر برای کسی درد دل نخواهم کرد
دگر ز دست خودم دردسر نخواهم دید

به ریگ همسفر رودخانه می‌گفتم
از این به بعد تو را همسفر نخواهم دید

قبول کن که نفاق از فراق تلخ‌تر است
قبول کن که از این تلخ‌تر نخواهم دید

فقط به صاحب اسمم سپردمت، زیرا
که تیر آهم را بی‌اثر نخواهم دید

*فاضل نظری*

ممنونم از حضورتون :) و اشعار بسیار زیباتون :)

تو..
مهربان باش,
بگذار بگویند
-ساده است..
_فراموشکار است..
-زود میبخشد..

سالهاست دیگر کسی در این سرزمین,
ساده نیست..
از همان وقتی که
-دیوار کاهگلی رفت و
آجر و سنگ
آمد..
-از همان وقتی که ایوان شد بالکن..
-خانه شد آپارتمان..
-و کم کم
انسان شد صرفاً موجودی برای رفع نیاز های خود..

اما تو تغییر نکن!
تو خودت باش و نشان بده
-آدمیت هنوز نفس میکشد..
-هنوز میشــــود روی کســـی حســـاب باز کرد آن هم از نوع مــادام العــمر...
قســـم راسـت خورد...

این کره ی خاکی به بودنت
نیاز دارد..
لااقل تو تغییر نکن ...

مهربانم مهربان بمان...

دلخوشم با غزلی تازه همینم کافیست

تو مرا باز رساندی به یقینم کافیست

گاه گاهی که کنارت بنشینم کافیست

قانعم بیشتر ازاین چه بخواهم از تو

گاهی از دور تو را خواب ببینم کافیست

گله ای نیست من و فاصله ها همزادیم

آسمانی! تو در آن گستره خورشیدی کن

من همین قدر که گرم است زمینم کافیست

من همین قدر که با حال و هوایت گه گاه

برگی از باغچه ی شعر بچینم کافیست

فکر کردن به تو یعنی غزل شور انگیز

که همین شوق مرا خوب ترینم کافیست

*محمد علی بهمنی*