خانواده

منتظر واقعی، در گذشته متوقف نمی‌شود و زندگی خود را به آینده موکول نمی‌کند؛ بلکه از زمان حال به‌خوبی استفاده می‌کند.

منتظر واقعی اگرچه هر روز لحظه وصال را انتظار می کشد، اما در زمان انتظار، هر لحظه با محبوب و دلبر خود زندگی می‌کند.

بشر ناخواسته در پس‌زمینه همه خستگی‌های خود، منتظر موعودی است تا با آمدنش کویر تشنه و تفتیده دل‌‌ها بارانی، و عقل‌ها شکوفا شود و بدین وسیله شور‌ و‌ نشاط و امید به زندگی را برای آنها به ارمغان آورد.

اگرچه پیشنهاد کمک، حال زنان را بهتر می‌کند، اما آن‌ها باید یاد بگیرند این پیشنهاد، حال همسرش را بهتر نخواهد کرد.

والدین با نظارت و مراقبت و داشتن ارتباط سالم با فرزندان خود می‌توانند از بروز بیشتر مشکلات و بحران‌های پیش‌روی بچه‌هایشان پیشگیری کنند.

امید به زندگی، مسیر آینده را ترسیم می‌کند و به زندگی فرد معنا می‌دهد. در مقابل ناامیدی، زندگی پوچ و بی‌معنایی را در پی خواهد داشت.

انسان به امید اینکه تلاش او سودمند است، فعالیت می‌کند و چنانچه امید نداشته باشد، دست به هیچ اقدامی نمی‌زند.

خانواده با تمام ارکان و عناصرش، اساسی‌ترین نهاد اجتماعی، زیربنای جوامع و منشأ فرهنگ‌ها، تمدّن‌ها و تاریخ بشر بوده است. شکل‌گیری خانواده مطلوب و بهشتی، در گرو انتخاب همسران صالح و باایمان می‌باشد و ثمره آن، تربیت فرزندان صالح و کارآمد خواهد بود.

امید، از مؤلفه‌های مهم موفقیت و بهبود کیفیت زندگی است که فقدان آن موجب رخوت و توقف فرد و جامعه می‌گردد .

گاهی در طول زندگی، مسائل و مشکلاتی پیش می‌آید که برای رفع آن، نیازمند ابراز وجود و برخورد قاطعانه هستیم. انجام صحیح این مهارت، کمک بسیاری به بهبود روابط خانوادگی و اجتماعی ما می‌کند.

محبت و آرامش، دو اکسیر اعظمی است که می‌تواند خانه و خانواده را به کانونی گرم و صمیمی تبدیل کند؛ کانونی که ثمره آن، تربیت فرزندان سالم است.

اگر خدای ناکرده همسرتان بیمار شود، چه می‌کنید؟ بیماری‌اش را بر سرش می‌کوبید؟ پیش غریبه و آشنا آن را دستمایهٔ تمسخر و تحقیر او قرار می‌دهید؟ یا او را به بیمارستان می‌برید تا درمان شود؟عیب‌های رفتاری و اخلاقی هم نوعی بیماری هستند که باید درمان و اصلاح شوند، نه تمسخر و اعلام عمومی در جمع دوست و آشنا!