خداشناسی

اموری که امکان تحقق نداشته باشند، از آنجا که نشدنی هستند، عدم تحقق آن‌ها ربطی به قدرت خداوند ندارد.

از جمله دلائل منع از بعضی امور در دنیا و وعده به آنها در آخرت، تفاوت ماهوی مظاهر دنیوی و نعمت‌های بهشتی است. بسیاری از آنچه در دنیا است توجه به آن انسان را از خدا دور می‌کند بر خلاف نعمت‌های اخروی که انسان را دچار غفلت نمی‌کند.

شناخت ذات خداوند و حقیقت صفات او با توجه به محدود بودن انسان ممکن نیست.

خداوند بسیط است، یعنی هیچ کثرتی برای او تصور نمی‌شود و او منزه از هر نوع ترکیب است.

اینکه افراد در شرایط و محیط‌های گوناگون به لحاظ دینی و اجتماعی متولد می‌شوند و احیاناً منجر به بی‌دینی برخی می‌شود منافاتی با عدل الهی ندارد.

در برخی روایات شیعه برای بعضی از گناهان کوچک، عواقب سنگینی در نظر گرفته شده است. برای توجیه آن باید به این امر توجه کرد که عذاب اخروی در حقیقت باطن همان عمل است. همچنین در بزرگ یا کوچک شمردن یک گناه، باید به آثار هولناک آن نیز دقت و توجه کرد.

خداوند متعال، کامل‌ترین موجود است که شایسته پرستش و کرنش می‌باشد و توحید در الوهیت نیز بدین معناست که فقط او لیاقت پرستش دارد.

بر اساس دیدگاه بزرگان علم تجربی، این دانش بشری به دلیل محدویت‌های ابزار تجربی و یقینی نبودن نتایج آن، توانایی اظهار نظر درباره مسئله وجود خدا را ندارد.

امام خمینی رحمه‌الله‌ با نگاهی توحیدی، رمز پیروزی انقلاب اسلامی را در توکل بر خدا و عنایت ویژه پروردگار می‌دانند.

خالقیت خداوند به معنای وجودبخشی او به ديگر موجودات، و از اوصاف فعلی اوست و توحید در خالقیت به معنای یگانه دانستن او در خلق کردن است. 

خداوند به عنوان ربّ انسان، مسیر سعادت او را مشخص نموده تا به کمال متناسب با خلقتش برسد.

توحید در ربوبیت بدین معناست که خداوند هیچ شریکی در تدبیر عالم و نیز در تشریع قوانین برای بندگان ندارد.