مسلم بن کثیر، مسقط، کردوس و قاسط که از شیعیان مخلص کوفه بودند، نه تنها مرعوب تهدیدات یزیدیان نشدند، بلکه از هر فرصتی برای یاری رساندن به فرزند پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) استفاده کردند و تا آخرین لحظه مقاومت کرده و سرانجام در این راه به دیدار حق شتافتند.
قیام سید و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین(علیه‌السلام) یک حرکت الهی و فراتر از هر گونه تعلقات است. به همین منظور شایسته است تا نه تنها تمام مسلمانان، بلکه تمامی آزاد اندیشان و عدالت‌خواهان جهان با تأسی از این وجود نورانی در راه برقراری عدالت گام بردارند. با کمال تأسف در دوران ما گروهی اندک که مجهز به امکانات فراوانی هستند، تلاش می‌کنند تا با القای شبهات فراوان، مردم را از معارف این امام هدایت‌گر دور کنند.
یکی از شبهات بی‌اساسی که این افراد منحرف به آن دامن می‌زنند این است که امام حسین(علیه‌السلام) توسط شیعیان کوفه شهادت رسید. ما در این نوشتار به بررسی چند تن از شیعیان خاص کوفه میپردازیم تا کذب این مدعا روشن شود.
در این‌جا به فعالیت «مسلم بن کثیر» ، «مسقط» ، «کردوس» و «قاسط» از شیعیان خالص کوفه میپردازیم.
مسلم بن کثیر
وی که در برخی از منابع نام او «اسلم» نیز ثبت شده است، فرزند کثیر بن قلیب، معروف به اعرج یکی از اعضای قبیله ازد و ساکن کوفه بود. او از تابعین و شیعیان امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) بود و در ماجرای جنگ جمل به یاری حضرت شتافت و در همین جنگ پای او صدمه دید و به درجه جان‌بازی نائل آمد.
مسلم بن کثیر بعد از شهادت امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) هم‌چنان از شیعیان اهل بیت پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) بود و به نقل شیخ طوسی، از اصحاب امام حسین(علیه‌السلام) است. وی از جمله افرادی بود که به امام حسین(علیه‌السلام) نامه نوشت و از او درخواست کرد تا به کوفه بیاید. او در کوفه به یاری مسلم بن عقیل پرداخت و پس از شهادت مسلم بن عقیل و هانی بن عروه؛ در فرصتی مناسب، مخفیانه از کوفه خارج شد و در کربلا به امام حسین(علیه‌السلام) ملحق شد و در روز عاشورا به دفاع از امام حسین(علیه‌السلام) و خاندان مطهرش پرداخت و در حمله ابتدایی لشکریان عمر سعد به مقام رفیع شهادت رسید.[1]
پسران زهیر تغلبی
مسقط، کردوس و قاسط پسران «زهیر بن حرث تغلبی» از اهالی کوفه، منسوب به قبیله تغلب بن وائل بودند. این سه برادر از اصحاب امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) بودند که در سه جنگ جمل، صفین و نهروان در رکاب حضرت حاضر بودند. آنان پس از شهادت حضرت، به امام حسن مجتبی(علیه‌السلام) و سپس به امام حسین(علیه‌السلام) پیوستند.[2]
این سه برادر پس از امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) همواره در کوفه سکونت داشتند و هنگامی‌که متوجه شدند امام حسین(علیه‌السلام) و اصحاب با وفای او به نزدیکی کوفه رسیده و در کربلا اردو زده‌اند، بی‌درنگ راهی کربلا شدند تا به یاری فرزند نازنین پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) بپردازند. سرانجام این سه برادر فداکار در روز عاشورا موفق شدند تا در راه آرمان‌های مقدس امام حسین(علیه‌السلام) به شهادت برسند.[3]
در نتیجه: این چهار نفر که از شیعیان مخلص کوفه بود، نه تنها مرعوب تهدیدات یزیدیان نشدند، بلکه از هر فرصتی برای یاری رساندن به فرزند پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) استفاده کردند و تا آخرین لحظه مقاومت کردند و سرانجام در این راه به دیدار حق شتافتند. حال سؤال ما از این افراد مغرض این است که آیا ممکن است فردی که خود را شیعه و فدایی اهل بیت پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌داند و در راه حقانیت و مظلومیت سالار شهیدان، از جان خود می‌گذرد، دست در دست دشمنان اهل بیت پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) بگذارد و خون سرور جوانان اهل بهشت را بر زمین بریزد؟
برای مطالعه بیشتر به کتاب «اصحاب امام حسین (ع)» اثر سید اصغر ناظم زاده مراجعه کنید.
_____________________
پی‌نوشت
[1]. ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، نشر مصطفوی، قم، ج4، ص113، سماوی، ابصار العین، انتشارات مکتبه الحیدریه، نجف اشرف، ص161، مجلسی، بحار الانوار، دارالکتب الاسلامیه، تهران، ج45، ص64.
[2]. سماوی، همان، ص173، شوشتری، قاموس الرجال، نشر جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ج10، ص233.
[3]. شوشتری، همان، ج8، ص459.