زنی آبستن را كه به زنا متهم بود نزد عمر آوردند، عمر از او پرسش كرد، زن به زنای خود اعتراف نمود. عمر دستور داد او را سنگسار كنند، در حالی كه زن را می بردند.
امیرالمومنین علیه السلام به آنان برخورد نموده به ماموران فرمود: به این زن چكار دارید؟
گفتند: عمر فرمان قتلش را داده است! امیرالمومنین علیه السلام آنان را نزد عمر برگردانده به او فرمود: آیا تو گفته ای این زن سنگسار شود؟
عمر گفت : آری ؛ زیرا او به زنای خود اقرار كرد. امام علیه السلام به او فرمود: این زن خودش گناهكار است و حق داری درباره او چنین حكم كنی، اما بر طفلی كه در شكم دارد چه حقی داری؟
و گمانم او را ترسانده ای و در نتیجه اقرار كرده است. عمر گفت : آری ، چنین بوده است.
امیرالمومنین علیه السلام به وی فرمود: آیا از رسول خدا صلی الله علیه و آله نشنیدی كه فرمود: كسی كه از روی شكنجه اقرار كند حدی بر او نیست، و كسی كه با حبس و تهدید اعتراف كند اقرارش نافذ نیست.
عمر زن را آزاد نمود و گفت : زنان جهان عاجزند از این كه پسری مانند علی بن ابیطالب بزایند. سپس گفت : لولا علی لهلك عمر؛ اگر علی نبود عمر هلاك می شد.
قضاوتهاي امير المومنين(ع) / محمد تستري