خلاصه: برخی از احادیث ترتیب داده شده از زبان حضرت علی بن موسی الرضا (علیه السلام).
بسم اللہ الرحمن الرحیم
فرمان ھای معصومین(علیھم السلام)، برای پیروانشان مانند مشعل راہ است و آداب زندگی کردن خوب می‌آموزند، به ھمین سبب در ذیل، احادیثی برای قارئین از حضرت امام علی بن موسی الرضا(علیه السلام) آوردہ شدہ است:
۱. «الْمُسْتَتِرُ بِالْحَسَنَةِ يَعْدِلُ سَبْعِينَ حَسَنَةً وَ الْمُذِيعُ بِالسَّيِّئَةِ مَخْذُولٌ وَ الْمُسْتَتِرُ بِالسَّيِّئَةِ مَغْفُورٌ لَهُ[۱]؛ پنهان كننده كار نیك پاداشش برابر هفتاد حسنه است، و آشكاركننده كار بد سرافكنده است، و پنهان كننده كار بد آمرزیده است».
۲. «صِلْ رَحِمَكَ وَ لَوْ بِشَرْبَةٍ مِنْ مَاء[۲]؛ پیوند خویشاوندى را برقرار كنید گرچه با جرعه آبى باشد».
۳. «لَا يَتِمُّ عَقْلُ امْرِئٍ مُسْلِمٍ حَتَّى تَكُونَ فِيهِ عَشْرُ خِصَالٍ الْخَيْرُ مِنْهُ مَأْمُولٌ وَ الشَّرُّ مِنْهُ مَأْمُونٌ يَسْتَكْثِرُ قَلِيلَ چالْخَيْرِ مِنْ غَيْرِهِ وَ يَسْتَقِلُّ كَثِيرَ الْخَيْرِ مِنْ نَفْسِهِ- لَا يَسْأَمُ مِنْ طَلَبِ الْحَوَائِجِ إِلَيْهِ وَ لَا يَمَلُّ مِنْ طَلَبِ الْعِلْمِ طُولَ دَهْرِهِ الْفَقْرُ فِي اللَّهِ أَحَبُّ إِلَيْهِ مِنَ الْغِنَى وَ الذُّلُّ فِي اللَّهِ أَحَبُّ إِلَيْهِ مِنَ الْعِزِّ فِي عَدُوِّهِ وَ الْخُمُولُ أَشْهَى إِلَيْهِ مِنَ الشُّهْرَةِ ثُمَّ قَالَ (ع) الْعَاشِرَةُ وَ مَا الْعَاشِرَةُ قِيلَ لَهُ مَا هِيَ قَالَ (ع) لَا يَرَى أَحَداً إِلَّا قَالَ هُوَ خَيْرٌ مِنِّي وَ أَتْقَى[۳]؛ عقل شخص مسلمان تمام نیست، مگر این كه ده خصلت را دارا باشد: از او امید خیر باشد. از بدى او در امان باشند. خیر اندك دیگرى را بسیار شمارد . خیر بسیار خود را اندك شمارد. هر چه حاجت از او خواهند دلتنگ نشود. در عمر خود از دانش طلبى خسته نشود. فقر در راه خدایش از توانگرى محبوبتر باشد. خوارى در راه خدایش از عزّت با دشمنش محبوبتر باشد. گمنامى را از پرنامى خواهانتر باشد. سپس فرمود: دهمى چیست و چیست دهمى؟ به او گفته شد: چیست؟ فرمود: احدى را ننگرد جز این كه بگوید او از من بهتر و پرهیزكارتر است».
۴. «الْإِيمَانُ أَفْضَلُ مِنَ الْإِسْلَامِ بِدَرَجَةٍ وَ التَّقْوَى أَفْضَلُ مِنَ الْإِيمَانِ بِدَرَجَةٍ وَ الْيَقِينُ أَفْضَلُ مِنَ التَّقْوَى بِدَرَجَةٍ وَ لَمْ يَقْسِمْ بَيْنَ بَنِي آدَمَ شَيْئاً أَقَلَّ مِنَ الْيَقِين[۴]؛ ایمان یک درجه بالاتر از اسلام است, و تقوا یک درجه بالاتر از ایمان است و به فـرزنـد آدم چیزى بـالاتـر از یقیـن داده نشده است».
۵. «وَ الْإِيمَانُ أَدَاءُ الْفَرَائِضِ وَ اجْتِنَابُ الْمَحَارِمِ وَ الْإِيمَانُ هُوَ مَعْرِفَةٌ بِالْقَلْبِ وَ إِقْرَارٌ بِاللِّسَانِ وَ عَمَلٌ بِالْأَرْكَان[۵]؛ ایمان انجام واجبات و دوری از محرمات است ، ایمان عقیده به دل و اقرار به زبان و كردار با اعضاء تن است».
۶. «إِنَّ الصَّمْتَ بَابٌ مِنْ أَبْوَابِ الْحِكْمَةِ إِنَ الصَّمْتَ يَكْسِبُ الْمَحَبَّةَ إِنَّهُ دَلِيلٌ عَلَى كُلِّ خَيْرٍ[۶]؛ سکوت دری از درهای حکمت است. سکوت محبت می آورد و راهنمای هر خیری است».
۷. «صديق كلّ امرء عقله و عدوّه جهله[۷]؛ دوست هر كس عقل او، و دشمنش جهل اوست».
۸. «مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي نَصْرٍ الْبَزَنْطِيِّ قَالَ قَرَأْتُ كِتَابَ أَبِي الْحَسَنِ الرِّضَا(علیہ السلام) « أَبْلِغْ شِيعَتِي أَنَّ زِيَارَتِي تَعْدِلُ عِنْدَ اللَّهِ تَعَالَى أَلْفَ حَجَّةٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِي جَعْفَرٍ يَعْنِي ابْنَهُ(علیہ السلام) أَلْفَ حَجَّةٍ قَالَ إِي وَ اللَّهِ وَ أَلْفَ أَلْفِ حَجَّةٍ لِمَنْ زَارَهُ عَارِفاً بِحَقِّه[۸]؛ محمد ابى نصر بزنطى می گويد در كتاب ابى الحسن الرضا(علیه السلام) خواندم كه امام(علیه السلام) نوشته بود به شيعيان من برسانيد زيارت من برابر است نزد خداى عزوجل با هزار حج(مستحب). راوی می گوید: من از امام محمد التقی(علیه السلام) پرسیدم: آیا ثواب زیارت پدر شما برابر با هزار حج است؟ امام(عليه السلام) فرمود: آرى بخدا هزار هزار حج(مستحب) است براى كسى كه او را با معرفت زيارت كند.
خداوند متعال به ما توفیقی بدھد که فرمان‌ھای معصومان(علیھم السلام) را، ما فھمیدہ بر آن عمل کنیم.
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
منابع:
[۱] محمد بن يعقوب بن اسحاق كلينى، الكافي، دار الكتب الإسلامية، ۱۴۰۷ ق،ج۲، ص۴۲۸.
[۲] محمد بن يعقوب بن اسحاق كلينى، الكافي، ج۲، ص۱۵۱۔
[۳] محمد باقر بن محمد تقى مجلسى، بحار الأنوارالجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، دار إحياء التراث العربي، ۱۴۰۳ق،ج۷۵، ص۳۳۶.
[۴] محمد باقر بن محمد تقى مجلسى، بحار الأنوارالجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج۶۷، ص۱۷۱۔
[۵] محمد باقر بن محمد تقى مجلسى، بحار الأنوارالجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار،ج۱۰، ص۳۶۵۔
[۶] محمد بن يعقوب بن اسحاق كلينى، الكافي، ج۲، ص۱۱۳۔
[۷] عبد الواحد بن محمد تميمى آمدى، غرر الحكم و درر الكلم، دار الكتاب الإسلامي، ۱۴۱۰ق، ص۴۲۱.
[۸] محمد بن على ابن بابويه، من لا يحضره الفقيه، دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسين حوزه علميه قم،۱۴۱۳ ق، ج۲، ص۵۸۳.