عواقب ناگوار انکار حضرت مهدی

یکی از مسائل مهم اعتقادی، بحث ظهور امام زمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) است و با توجه به آیات قرآن و روایات معتبر؛ این ظهور یکی از امور غیبی است که در آینده جهان به وقوع خواهد پیوست. [1] اعتقاد به امور غیبی که به وسیله قرآن و روایات معتبر به اثبات برسد، واجب است و خداوند متعال، ایمان به غیب را یکی از ویژگی‌ها و صفات مؤمنان بیان می‌کند و می‌فرماید: «الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ [بقره/3] آنان که به غیب ایمان می‌آورند». به همین دلیل تمام فرقه‌ها و مذاهب اسلامی به وجود و ظهور حضرت مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) اتفاق نظر دارند. ابن ابی الحدید دراین‌باره می‌نویسد: «تمام فرق مسلمانان اتفاق نظر دارند که دنیا به پایان نمی‌رسد، مگر پس از ظهور قائم آل محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله)». [2]

البته این اتفاق نظر مربوط به زمان‌های گذشته نیست و همواره بین مسلمانان مشهور بوده است و تمام علمای شیعه و پیشوایان مذاهب مشهور اهل سنت به وجوب اعتقاد به حضرت مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) فتوا داده‌اند؛ زیرا اعتقاد به امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) اعتقاد به روایات وارده از پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) است[3] که ما برای درک بهتر این واقعیت به تعدادی از این روایات اشاره می‌کنیم. همچنین عواقب ناگوار انکار مهدویت را نیز یادآور می‌شویم.

رسول گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) دراین‌باره می‌فرماید: «مهدی موعود و قائم به حق، از فرزندان من است. او مردم را بر ملت من وادار و به کتاب خداوند دعوت می‌کند. پس هرکس از او اطاعت و پیروی کند از من پیروی کرده و هر کس با او مخالفت و عصیان کند از من نافرمانی کرده است هر کس او را در زمان غیبتش انکار کند من را انکار کرده و هر کس او را تکذیب کند من را تکذیب کرده و هر کس او را تصدیق کند من را تصدیق کرده است. به خدا شکایت می‌کنم از کسانی که من را درباره او تکذیب و گفتار من را در شان و عظمت او انکار کنند».[4] حضرت همچنین در روایت دیگری می‌فرماید: «هر کس خروج و ظهور حضرت مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) را انکار کند؛ پس به رسالت محمد کافر شده است».[5] در روایت دیگری از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌خوانیم: «هر کس مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) را تکذیب کند کافر است».[6]

باید دانست اگر این انکار از روی عمد و علم باشد سبب کفر می‌شود، حتی اگر فرد به دیگر عقاید اسلامی معتقد باشد؛ زیرا خداوند ابلیس را در قرآن کافر معرفی کرده است؛ درحالی‌که او به مسائلی چون وحدانیت، خالقیت، ربوبیت، محیی و ممیت بودن خداوند اعتقاد داشت و به معاد و قیامت هم معقتد بود؛ ولی از دیدگاه قرآن او کافر است. زیرا حکمی از احکام الهی را از روی عمد انکار کرده است و انکار حضرت مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) در واقع انکار یک امر مسلم است که احادیث متواتر بر آن دلالت می‌کند و موجب انکار رسالت رسول اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌شود.

جاهلیت و مرگ جاهلی یکی دیگر از عواقب خطرناک انکار ظهور حضرت است. در روایات فراوان از پیامبر نقل‌شده است: «هرکس بمیرد و امام زمان خود را نشناسد و بی امام از دنیا برود، مرگ او مرگ جاهلیت و گمراهی است».[7] در بعضی از روایات اهل‌بیت(علیهم‌السلام) مصداق آن امام در دوران غیبت حضرت مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) معرفی شده است. شیخ صدوق با ذکر اسناد از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقل می‌کند که حضرت فرمود: «هرکس وجود قائم را از فرزندانم را در زمان غیبتش انکار کند به مرگ جاهلیت مرده است».[8]

در نتیجه: همان‌طور که گذشت اعتقاد به ظهور امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) یکی از اعتقادات تمام مسلمانان جهان در طول تاریخ بوده است و علمای اسلام با وجود اختلاف در مذهب به وجوب این امر اعتقاد راسخ داشته اند؛ زیرا این اعتقاد برخاسته از آیات قرآن و روایات صحیح اسلامی است و به همین دلیل انکار آن عواقب اسفناکی را به دنبال خواهد داشت که کفر و جاهلیت از آن جمله است.

برای مطالعه بیشتر به این کتاب‌ها مراجعه نمایید.
1. «مکیال المکارم فی فوائد الدعاء للقائم» اثر مرحوم آیت‌الله سید محمدتقی موسوی اصفهانی.
2. « مهدویت رویکردها و چالش‌ها» نوشته مهدی مهریزی.
3. «کمال الدین و تمام النعمه» اثر شیخ صدوق.

______________________________
پی‌نوشت     
[1]. حکومت جهانی امام زمان در قرآن.    
[2]. شرح نهج البلاغه، ابن أبي الحديد، تحقیق، محمد ابوالفضل‏ ابراهیم، ناشر: مكتبة آية الله المرعشي النجفي‏، چاپ اول، قم، 1404ق، ج10، ص96.
[3]. برای مطالعه بیشتر بنگرید به: حضرت مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) در روایات شیعه و سنی، طاهری ورسی، احمد علی، موسسه مذاهب اسلامی، چاپ اول، 1390ش، ص43-40.
[4]. معجم احادیث الامام المهدی(عج)، علی کورانی و همکاران، موسسه المعارف الاسلامی، ج1، ص225.
[5]. همان، ج2، ص18.
[6]. ینابیع الموده، سلمان بن ابراهیم قندوزی، تحقیق سید جمال اشرف حسینی، دارالاسوه، قم، ج3، ص295.
[7]. مسند احمد، احمد بن حنبل، دار صادر، بیروت، ج4، ص96.
[8]. معجم احادیث الامام المهدی(عج)، ج2، ص253.