حرف زدن عمدی

سوال: حکم حرف زدن عمدی در نماز چیست؟
پاسخ: سخن گفتن عمدی، نماز را باطل می کند.
امام: از مبطلات نماز آن است که به عمد کلمه ای بگوید و از آن کلمه قصد معنا کند، اگر چه معنا هم نداشته و یک حرف باشد. بلکه اگر قصد معنا هم نکند، بنابر احتیاط واجب باید نماز را دوباره بخواند، در صورتی که دو حرف یا بیشتر باشد؛ ولی اگر به اشتباه و بدون توجه بگوید، نماز باطل نمی شود. [1]
آیت الله بهجت: از مبطلات نماز آن است که به عمد کلمه ای بگوید که دو حرف یا بیشتر داشته باشد، اگر چه بی معنا باشد یا اینکه یک حرف معنادار بگوید. [2]
آیت الله خامنه ای: اگر در نماز به عمد حرف بزند، حتی اگر یک کلمه باشد، نماز باطل است. [3]
آیت الله سبحانی: اگر کلمه ای بگوید که دو حرف دارد (مثل «من» و «ما») نماز او باطل می شود؛ و هر گاه کلمه ای بگوید که یک حرف بیشتر نباشد، مانند: «قِ» که در زبان  عرب به معنی «نگهداری کن» است، چنانچه معنای آن را قصد کند، نماز او باطل می شود، و اگر قصد معنای آن را نکند، ولی متوجه معنای آن باشد، احتیاط واجب آن است که نماز را دوباره بخواند. [4]
آیت الله سیستانی: از مبطلات نماز آن است که به عمد حرف بزند، هر چند به کلمه ای که یک حرف داشته باشد (اگر آن حرف فهماننده معنای خودش باشد) مثل «قِ» که در زبان عربی به معنای این است که نگهداری کن یا فهماننده معنای دیگری؛ مثل «ب» در جواب کسی که از حرف دوم الفبا سوال کند. حال چنانچه هیچ معنایی را نفهماند، اگر مرکب از دو حرف یا بیشتر باشد، باز هم بنابر احتیاط واجب مبطل نماز است. [5]
آیت الله صافی: از مبطلات نماز آن است که به عمد کلمه ای بگوید که دارای دو حرف یا بیشتر باشد، چه معنا داشته یا نداشته باشد؛ ولی اگر به اشتباه و بدون توجه بگوید، نماز باطل نمی شود. [6]
آیت الله مکارم: از مبطلات نماز آن است که به عمد حرف بزند، حتی یک کلمه دو حرفی؛ مانند: «من» و «ما»؛ بلکه بنابر احتیاط اگر دو حرف معنی دار هم نباشد، نماز باطل است (منظور از احتیاط در مبطلات نماز آن است که نماز را تمام کرده، بعد اعاده کند.) [7]

--------------------------
پی نوشت:
[1]. امام، توضیح المسائل، قبل از م 1132.
[2]. بهجت، توضیح المسائل، قبل از م 929.
[3]. خامنه ای: استفتا.
[4]. سبحانی، توضیح المسائل، م 1087.
[5]. سیستانی، توضیح المسائل، قبل از م 1119.
[6]. صافی، توضیح المسائل، قبل از م 1141.
[7]. مکارم، توضیح المسائل، م 1012.
 >>> برگرفته از کتاب «رساله مصور»، ج 2، ص 135 و 136.