خلاصه: حضرت عبد اللہ حامل نور پیامبر گرامی اسلامی بود. وی شخصیتی بزرگ و بالا بود. در ولادت و وفات او در تاریخ اختلاف است. پیرو دین جدش حضرت ابراھیم بود.
بسم اللہ الرحمن الرحیم
نام پدر پیامبر اسلام(صلی اللہ عليه و آله وسلم) عبدالله بن عبدالمطلب بن هاشم بود[۱] او از قبیله قریش می‌باشد[۲] برخی می‌گویند كه وی به سال ۸۱ قبل از هجرت در میدنه چشم به جهان گشود.[۳] و برخی مؤرخین تولد او را در بیست و چهارمین سال سلطنت انوشیروان (۵۵۴ بعد از میلاد) نوشته‌اند[۴] .
عبدالله میان خویشاوندان و مردم عصر خود شهرت داشت. شهرت او بدان جهت بود كه پدرش عبدالمطلب نذز كرد هر گاه خداوند اولاد به او عطا كند و در زندگی او به مرحلة جوانی برسند، یكی از آنان را در برابر كعبه قربانی كند .چون حاجتش برآورده شد، بین فرزندان قرعه كشی نمود و قرعه به نام عبدالله در آمد. عبدالمطلب وی را بسیار دوست می‌داشت، بدین جهت یكصد شتر به جای او فدیه كرد. از این رو به عبدالله به "الذبیح" معروف شد.[۵]
در خصوص تاریخ وفات وی نیز تعبیرها مختلف است. برخی نوشته‌اند كه در سال ۵۳ قبل از هجرت در ۲۵ سالگی در مدینه وفات نمود.[۶] و برخی دیگر وفات او را دو ماه قبل از میلاد رسول خدا(صلی اللہ عليه و آله وسلم) دانسته اند.[۷] و بعضی ۸ ماه قبل از میلاد حضرت محمد(صلی اللہ عليه و آله وسلم) بیان کرده‌اند[۸].
در علت وفات عبدالله نوشته‌اند: وی هنگامی که به سن۲۵ساالگی رسیده بود برای تجارت با كاروان قریش رهسپار شام شد و در بازگشت از شام در اثر بیماری در مدینه، میان "بنی عدّی بن النجّار" توقف كرد. یك ماه بستری بود و چون كاروان قریش به مكه رفتند و عبدالمطلب از حال وی جویا شد، فرزند خود حارث را نزد وی فرستاد، اما هنگامی حارث به مدینه رسید كه عبدالله وفات كرده بود.[۹] مقبره وی در غرب مسجد النبی(صلی اللہ عليه و آله وسلم) نزد «باب السلام» است، ولی در سال۱۳۶۴ شمسی به علت گسترش مسجدالنبی(صلی اللہ عليه و آله وسلم) تخریب گردید[۱۰]
دین حضرت عبدا للہ
علامه طباطبایی می‌فرمایند: دین حضرت ابراهیم(عليه السلام) به دو شعبه تقسیم گردید: یکی از آن شعبه بنی اسرائیل بود و از حضرت اسحاق گرفته تا حضرت یعقوب، حضرت موسی و حضرت عیسی(عليه السلام) را شامل می‌شد. شعبه دیگر كه در میان اعراب بود و از حضرت ابراهیم(عليه السلام) گرفته تا حضرت یسع(عليه السلام) و ذوالكفل(عليه السلام) را شامل می‌شد: «و اذكر اسمعیل و الیسع و ذوالكفل و كل من الاخیار[سورہ ص، ۴۸]؛ و اسماعیل و یسع و ذوالكفل را به یاد آور كه همه از نیكانند».
در دین عبداللہ از قبل حج یک فریضه بود، بر خلاف شعبه اول كه حج نداشتند.
توضیح اینكه: بزرگ بنی اسماعیل، «عمرو بن لحی» بود كه او با طایفه «تیمها» جنگ و بر آنها غلبه كرد و زمامدار مكه شد و تمام آنها به دین حضرت ابراهیم (عليه السلام) گرویدند؛ ولی عمرو بیمار شد و به دستور پزشكان به شام مسافرت كرد، و تحت تأثیر مردم آن سامان كه بت پرست بودند، بت پرست شده و بت «هبل» را با خود به مكه آورد و مردم را به بت پرستی دعوت نمود، و در نتیجه تمام عربستان بت پرست شدند، به جز اجداد پیامبر اكرم(صلی اللہ عليه و آله وسلم) و بدین ترتیب پیامبر اكرم(صلی اللہ عليه و آله وسلم) نیز تا پیش از بعثت متدین به دین حضرت ابراهیم(عليه السلام) بودند.[۱۱]
............................
منابع:
[۱] اعیان الشیعه، ج1۱، ص۳۱۲؛ البدایه و النهایه، ج۱-۲، ص۲۵۲.
[۲] دایره المعارف فارسی، ج۲، ص۱۶۷۳.
[۳] لغت نامه دهخدا، ج۹، ص۱۳۸۶۶.
[۴] دایره المعارف فارسی، ج۲، ص۱۶۷۳.
[۵] لغت نامه دهخدا، ج۹، ص۱۳۸۶۶؛ فروغ ابدیت، ج۱-۲، ص۱۳۹.
[۶] ابراهیم آیتی، تاریخ پیامبر، ص۵۱-۵۲.
[۷] اصول كافی، ج۱، ص۴۳۹.
[۸] اسدالغابه، ج۱، ص۱۳؛ التنبیه والاشراف، ص۱۶۹؛ بحارالانوار، ج۱۵، ص۱۲۵.
[۹] اسدالغابه، ج۱، ص۱۳، بحارالانوار، ج ۱۵، ص۱۲۵
[۱۰] تاریخ زندگانی پیامبر اسلام؛ دکتر اصغر منتظرالقائم، ص۴۲.
[۱۱] ۶۶۵ پرسش و پاسخ در محضر علامه طباطبائی(ره)، ص۹۶ـ۹۷.