حضرت فاطمه(سلام اللہ علیھا)ولایت حضرت علی(علیه السلام)را به گوش مردم رساند ودراین راستا ھیچ کوتاھی نکرد و در آن زمان خفقان ھم ولایت را محافظت نمود.
در اسوه پذيرى از سيره فاطمى، آنچه در درجه اول اهميت و ضرورت قرار مى گيرد، عرصه هايى از شخصيت و سيره زندگانى آن دُر يكدانه عرش الهى است كه براى عصر ما بيش تر از هر چيز مورد نياز مى باشد.
بايستى پيش تر و بيش تر بدان صفت ها و گفتارهايى از آن بانوى بزرگوار بپردازيم كه در شرايط زمانه و دوره ما مهم تر و لازم تر مى نُمايد و مى تواند وظيفه ما را نسبت به آينده مان روشن سازد يكى از ضرورى ترين عرصه هايى كه در آن بايستى به فاطمه زهرا(عليها السلام)اقتدا نمود، عرصه دفاع از حريم امامت و ولايت مى باشد.
در فرهنگ شيعيان،حضرت صدّيقه طاهره(عليها السلام)به عنوان حامى و فدايى ولايت لقب گرفته اند; چرا كه او در كوتاه دوره زندگانى خويش پس از هجران رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) زيباترين جلوه پاسدارى از حريم ولايت را به تصوير كشانيد و يگانه ترين اسوه گرى را در اين گستره بر تارك تاريخ جاودانه گردانيد.
فاطمه (عليها السلام) شيداترين پروانه شمع امامت بود; پروانه عاشقى كه با سوختن و فداسازى خويش به همگان آموخت كه امام برحق چونان كعبه است ; كعبه اى كه مردم بايستى بر گِردش طواف نمايند ; نه او بر گِرد مردم: مَثَلُ الاِمامِ مَثَلُ الْكَعْبَةِ اِذْ تُؤْتى وَ لا تَأْتى[1].اين، فاطمه بود كه عاشقانه ترين پاسداشت را از حريم امامت روا داشت. اين، فاطمه بود كه يگانه ترين اسوه دهى را در همرهى با ولايت ادا ساخت; همو كه پهلويش شكست و در خون نشست; اما لحظه اى از ياورى ولّى امر خويش از پاى ننشست.
و هنگامی که امام علیه السلام را با زور به طرف مسجد می بردند، حضرت زهرا علیهاالسلام با اینکه صدمه دیده بود خود را به میان آنان و امام علیه السلام رساند و فرمود:
«وَاللّه ِ لااَدَعُکُمْ تَجُرُوّنَ اِبنَ عَمّی ظُلْما؛[2]به خدا سوگند نمی گذارم پسر عموی مرا [ظالمانه به سوی مسجد[ بکشانید.»و بعد از آنکه امام علیه السلام را آنچنان به مسجد بردند، حضرت وارد مسجد شد و با تهدیدی جدی فرمود:«خَلُّوا عَنْ اِبْنِ عَمّی فَوَالَّذی بَعَثَ مُحَمَّدا بِالْحَقِّ لَئِنْ لَمْ تُخِلُّوا عَنْهُ لاََنْشُرَنَّ شَعری وَ لاََضَعَنَّ قمیصَ رَسُولِ اللّه صلی الله علیه و آله عَلی رَأسی وَ لاََصْرُخَنَّ اِلَی اللّه ِ تَبارَکَ وَ تَعالی؛[3]پسر عمویم را رها کنید. قسم به آن خدایی که محمد صلی الله علیه و آله را بر حق برانگیخت، اگر از او دست برندارید گیسوان خود را پریشان کرده و پیراهن رسول خدا صلی الله علیه و آله را بر سرافکنده و در برابر خدا فریاد خواهم زد.»
و هنگامی که سلمان فارسی با اشاره امام علیه السلام از آن بانوی بزرگوار خواست تا نفرین نکند و به منزل برگردد، خطاب به سلمان این چنین فرمود:«یُریدُونَ قَتْلَ عَلِیٍّ علیه السلام وَ ما عَلی عَلِیٍّ علیه السلام صَبْرٌ؛[4]می خواهند علی علیه السلام را به قتل برسانند و [من] بر قتل علی علیه السلام صبر ندارم.» خلیفه و دیگران که مرعوب دفاع و حمایت جدی آن بانوی بزرگوار از امام علیه السلام شدند، به ناچار امام علیه السلام را آزاد کردند و حضرت زهرا با دیدن امام علیه السلام به او چنین عرض کرد:«روُحی لِروُحِکَ الْفِداءُ وَ نَفْسی لِنَفْسِکَ الْوَقاءُ یا اَبَاالْحَسَنِ اِنْ کُنْتَ فی خَیْرٍ کُنْتُ مَعَکَ وَ اِنْ کُنْتَ فی شَرٍّ کُنْتُ مَعَکَ؛[5]
حضرت فاطمه(سلام اللہ علیھا) راد زنی بود که بابا ی خودش را بخاطر این که ایشان نبی خدا ھستند و شوھر خودش را که ایشان ولی خدا ھستند اطاعت نمود و خدمت اسلام کرد خدمتی که کسی نتونست مثل ایشان خدمتی انجام بدھد چون اگر خطبه ھای حضرت زھرا پیش ما نبود ما ھم نمی توانستیم درک کنیم که حق با علی بود چون نفاق و کینه دنیا دوستی و۔۔۔ اینقدر بیشتر شدہ بود که کسی صدای امیر المومنین را گوش نمی داد.
نتیجه:
رسالت و امامت برای ھدف مند کردن خلقت انسان است و این فاطمه بود که امامت را حیات بخشید و رسالت را پرورش داد و انسان را نزدیک ھدف خودش ساخت.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پی نوشتھا
[1] محمد باقرمجلسى، بحار الأنوار، ج۳۶، ص۳۵۳، دار إحياء التراث العربي ،بيروت، ۱۴۰۳ق.
[2] فیض کاشانی، نوادر الاخبارفیما یتعلق باصول الدین، محقق: مھدی انصاری قمی، ص ۱۸۳، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرھنگی، تھران، ۱۳۷۱ش.
[3] بحار الانوار، ج۲۸، ص۲۰۶
[4] بحار الانوار، ج۲۸، ص۲۰۶
[5] نهج الحیاة، ص۱۵۹، ح ۷۵٫۔ http://imammahdi.ir/1394/02/29/حضرت-زهرا-سلام-الله-علیها-و-سبک-زندگی-اج
منبع: کتاب: مصباح یزدی، جامی از زلال کوثر،ص۱۴۵