روش و سیره حکومت امام زمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) همان شیوه حکومت پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است و حضرت با بهره‌گیری از این روش، اسلام را در تمام مناطق جهان گسترش می‌دهد.
شرایط جهان در آخرالزمان به‌گونه‌ایست که بر اثر جاهلیت مدرن در جوامع بشری، نظم زندگی انسانی از بین می‌رود و سنن و ارزش‌های الهی و انسانی جای خود را به هوا و هوس، بدعت و تحریف، قتل و غارت، ظلم و ستم، بدعت و تحریف نوین می‌دهد. هنگامی‌که امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) ظهور می‌کند، تمام آداب رسوم جاهلیت مدرن را از بین می‌برد و ارزش‌های انسانی و احکام اسلام را که از بین رفته است از نو بیان می‌کند و برمی‌گرداند[1] و اسلام واقعی را در سراسر جهان می‌گستراند و در اثر تلاش‌های حضرت همه ایمان می‌آورند و اظهار اسلام می‌کنند. [2] امام زمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) در این زمینه مانند جدش رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) که تمام آداب و رسوم جاهلیت اولیه را از بین برد و تمدن اسلامی را پایه‌ریزی می‌کند و جاهلیت مدرن را از بین برده و تمدن اسلامی را احیا می‌کند.
در حقیقت نهضت و قیام حضرت مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) ادامه و استمرار حرکت انبیای الهی و پیامبر اسلام(صلی‌الله‌علیه‌وآله) است و همان‌گونه که تمام تلاش حضرت بر این بود که احکام و دستورات نجات‌بخش اسلام و معارف و مفاهیم قرآن را به‌طور کامل در میان انسان‌ها اجرا کند، امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) هم تمام تلاش خود را بر احیا و استواری احکام اسلامی قرار می‌دهد.[3] سیره و روش امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) در حکومت و مدیریت جامعه بشری مانند پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) و امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) است.[4] به عبارت دیگر می‌توان گفت که خداوند با حکومت امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) هدف نهایی بعثت تمامی انبیا را در زمین محقق می‌کند، تمام بدعت‌ها را از بین می‌برد، دستورات اسلام ناب را در جامعه اجرا می‌کند.
«محمد بن مسلم» یکی از اصحاب امام باقر(علیه‌السلام) می‌گوید: «از حضرت، درباره روش سیره حضرت مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) سؤال کرد، حضرت پاسخ داد: او به سیره و روش پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) عمل می‌کند تا این‌که تمام معارف اسلام ظاهر شود. گفتم: سیره و روش آن حضرت چگونه بوده است؟ امام در پاسخ فرمود: پیامبر تمام روش‌ها و رسوم جاهلیت را منسوخ و نابود کرد، حضرت مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) نیز تمام روش‌های جاهلیت پیش از ظهور را منسوخ و عدالت را مستقر می‌کند.»[5]
در این‌باره از رسول گرامی اسلام(صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقل‌شده است که فرمودند: «هنگامی‌که لشکر سفیانی در سرزمین بیدا فرو رود، بندگان صالح از شام و برگزیدگانی از عراق به‌سوی حضرت مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) می‌آیند و در رکن و مقام با او بیعت می‌کنند ...؛ پس او اموال را به عدالت در بین مردم تقسیم می‌کند و با سیره و روش پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) بین آنان رفتار می‌کند و اسلام با تمام احکامش در روی زمین گسترش می‌یابد.»[6]
در روایت دیگری پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) خطاب به حضرت فاطمه(سلام‌الله‌علیها) فرمود: «ای فاطمه، قسم به آن کسی که من را به حق مبعوث کرده است، هنگامی‌که عالم را هرج و مرج فرا گیرد و فتنه‌ها ظاهر و راه‌ها نا امن و قطع شود، مردم اموال هم را غارت کنند، هیچ کبیری به صغیری رحم نکند و هیچ صغیری به کبیری احترام نگذارد؛ آن هنگام خداوند مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) را که از نسل حسن و حسین(علیهماالسلام)است را ظاهر می‌کند و او دژهای گمراهی و قلب‌های بسته را می‌گشاید و اسلام را در آخرالزمان برپا می‌دارد، همان‌گونه که من در آغاز به پاداشتم، عالم را از عدل و داد پر می‌کند آن‌گونه که از ظلم و جور پر شده است.»[7]
در نتیجه
مطابق روایات پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) و اهل‌بیت (علیهم‌السلام) که در منابع شیعیان و اهل‌سنت نقل شده است روش و سیره حکومت امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) همان شیوه حکومت پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) است و حضرت با بهره‌گیری از این روش، موفق به اجرای اسلام در تمام مناطق جهان می‌شود.
برای مطالعه بیشتر به این کتاب‌ها مراجعه نمایید.
1. «مکیال المکارم فی فوائد الدعاء للقائم» اثر مرحوم آیت‌الله سید محمدتقی موسوی اصفهانی.
2. «کمال الدین و تمام النعمه» اثر شیخ صدوق.
3. « مهدویت رویکردها و چالش‌ها» نوشته مهدی مهریزی.
______________________________
پی‌نوشت
[1]. الغیبه، نعمانی، تحقیق علی اکبر غفاری، مکتبه صدوق، تهران، ص321.
[2]. کشف الغمه، اربلی، دارالاضواء، بیروت، 1405ق، ج3، ص246.
[3]. الکافی، کلینی، تحصیح علی اکبر غفاری، دار الکتب الاسلامیه، تهران، 1407ق، ج8، ص396.
[4]. همان، ج1، ص411؛ الارشاد، شیخ مفید، مؤسسة آل البيت عليهم السلام، 1413ق، ج2، ص383-382.
[5]. تهذیب الاحکام، شیخ طوسی، دارالکتب الاسلامیه، تهران، ج6، ص154.
[6]. سنن ابی داود، ابی داود سجستانی، دارالفکر، بیروت، ج2، ص310.