- بهترین بخشش آن است که امام حسین (علیه السلام)فرموده اند: «بخشنده‌ترین مردم کسی است که به آنکه چشم امید به او نبسته، بخشش کند.» اربلی، کشف الغمه، ج2، ص30.
بخشش ابعاد مختلفی دارد که حداقل آن بخشیدن به امید جبران است، اما بالاترین نوع بخشش را امام حسین (علیه السلام)این طور بیان کرده اند: «بخشنده‌ترین مردم کسی است که به آنکه چشم امید به او نبسته، بخشش کند.»[1] حال چرا حضرت این نوع بخشش را معرفی می کنند؟
شاید مهمترین نکته موجود در بیان حضرت، امید بازگشت کار خیر است که باعث کاهش ارزش کار می شود و بنده خدا به غیر خدا امیدوار می کند نه خود خدا، زیرا خداوند خودش را مسئول جایگزینی کار خیر معرفی کرده است و فرموده است: «هر چه را انفاق كرديد، عوضش را او (خدا) مى دهد و او بهترين روزى دهندگان است.»
نکته دیگر بحث اخلاص فاعل خیر است که در بخشش های عادی، این اخلاص خوب اتفاق نمی افتد زیرا شخص برای خدا شاید کار را انجام ندهد و برای بنده خدا کار را کرده و اگر بنده خدا هم جبرانی برای انفاق انجام ندهد، شخص خیّر، بلاتکلیف می ماند و عملش نه ثوابی دارد و نه برگشت در دنیا دارد و در واقع خسرالدنیا و الاخره شده و مالی را هم از دست داده است.
پی نوشت:
[1] اربلی، کشف الغمه، ج2، ص30.
[2]. [سبا/39]