«دوستت دارم»

یک حس عجیب و جالبی که، تقریباً بین همه ما آدم ها مشترک است این است که زمانی که مورد توجه یا احترام یا محبت یا حتی مورد نیاز دیگران قرار می گیریم، اتفاقاً به همان «دیگران» توجه و محبت و نیاز بیشتری پیدا می کنیم؛ مثلاً وقتی یکی به ما احترام می گذارد دقیقاً احترام ما را هم بر می انگیزاند یا وقتی کسی به ما محبت می کند ما هم نسبت به آن فرد احساس محبت می کنیم.

این اتفاق شاید ناشی از آن حس خوبی باشد که، بعد از توجه و احترام و محبت دیگران، درون خودمان احساس می کنیم. احساس خوبِ دوست داشتنی بودن، مهم بودن، محترم بودن، مؤثر و کارآمد بودن و ...

شاید به همین خاطرست که، مثلاً وقتی کسی در یک شرایط سخت، قرار می گیرد و شدیداً به ما نیاز پیدا می کند و از ما کمک می خواهد انگار بیشتر از خود آن فرد، ما احساس مسؤولیت می کنیم و سرنوشتش برایمان مهم می شود.

اصلا همین مادرها... مشاهد کرده اید که چطور مراقب و نگران فرزندشان هستند و از او مواظبت می کنند؟ (حتی اگر آن بچه خیلی بزرگ شده باشد) ممکن است دلیلش این باشد که نیاز آن بچه به خودشان را از ته دل احساس می کنند. 

هیچ وقت فراموش نمی کنم زمانی که طرقبه مشهد بودیم، وقتی که غذا سفارش داده بودیم و منتظر آماده شدن غذا بودیم، صحبت های آن خانمی را  که روی تخت کناری نشسته بود و داشت به آن کسی که هنوز بچه دار نشده بود، توضیح می داد که وقتی مادر بشی یکی از بهترین لذت های زندگیت را زمانی درک می کنی که پوشاک بچه ات را عوض می کنی یا زمانی که به او شیر می دهی یا ...

اصلا شاید هم به خاطر همین حس است که وقتی مردی به همسرش ابراز محبت می کند، برای آن زن تبدیل به دوست داشتنی ترین مرد دنیا می شود.
بی خود نیست که امام معصوم(ع)فرمود: «قولُ الرَّجُلِ لِإمرَأَتِهِ إِنّی اُحِبُّکَ لایَخرُجُ مِن قَلبِها أَبَدا» گفتن مرد به همسرش «دوستت دارم» هیچ وقت از قلب آن زن خارج نمی شود.[1]

منبع:
[1]. وسائل الشیعه ج 14،ص10