نگاه مسئولین به همه‌ی مردم باید نگاه عادلانه و غیر تبعیضی باشد و کسی را بر دیگری ترجیح ندهند تا باعث ویژه‌خواری برخی از اطرافیان و دوستانشان نشود.
نگاه تبعیض‌آمیزِ زمام‌داران، بزرگ‌ترین آفت برای یک حکومت است. و کاندیدای اصلح کسی است که نگاه او به همه اقشار مردم، نگاه واحدی باشد و کسی از هم‌فکران و اطرافیان و دوستانش در نگاه او نسبت به سایر مردم، اهمیت بیشتری نیابد تا از منافع، بیشتر بهره‌مند گردد. و اگر جز این باشد او هرگز حاکم عادلی نخواهد بود و شایسته زمام‌داری نیست.
حضرت علی(علیه‌السلام) در مقابل كسانی كه پيشنهاد می‌دادند برای جذب افراد و جلوگيری از خطر احتمالی به برخی سهم بيشتری از بيت المال بدهد، می‌فرمايند: «به من دستور می‌دهيد كه با ستم كردن بر كسى كه زمام‌دار او شده‌ام طلب پیروزی کنم؟! به خدا سوگند! تا روزگار باقی است به سوی چنین عملی نمی‌روم.»(نهج البلاغه، خطبه 126). حکومت عدل علوی، حتی به برادرش [عقیل] نیز امتیاز ویژه اختصاص نمی‌دهد.(بحار الانوار، چاپ تبريز، ج9، ص613)
بنابراین، زمام‌دارِ عادل، کسی است که احدی در نزد او امتیاز ویژه‌ای نسبت به سایر مردم در امورد مادی نداشته باشد و اطرافیان او ویژه‌خواری نکنند. با بررسی سوابق و عمل‌کردهای کاندیداها می‌توان با این معیار، آن‌ها را محک زد و صالح‌ترین آنان را انتخاب کرد.