طبق آموزههای دینی شرط شرکت در رقابت ریاست جمهوری، داشتن تخصص علمی و تعهد دینی است. تخصص و تعهد لازمه قبول مسئولیت مسلمین است و کاندیدایی که به شکل درونی و وجدانی میداند اینها را ندارد نباید خود را در معرض رقابت انتخاباتی قرار دهد.
از نگاه آموزههای دینی قبول مسئولیت، هرچند دسترسی به امکانات عمومی را با خود به همراه دارد، امّا در حکومت دینی به مدیریت خصوصاً مدیریت کلانی مانند ریاست جمهوری به چشم بهرهمندی از امکانات جامعه نگاه نمیشود، بلکه پذیرش امانتی است که باید از آن مواظبت شود تا در روز بازخواست الهی، زمینهساز شرمندگی نباشد، لذا امام علی(علیهالسلام) به والی آذربایجان میفرماید: «کاری که به عهده توست، نان و خورش تو نیست، بلکه امانت است.»[نهجالبلاغه، سید رضی، خطبه ۵] پس اگر کاندیدایی میترسد که نتواند ادای امانت ریاست جمهوری بکند و خود را لایق این مسئولیت نداند نباید مسئولیت بپذیرد.
پس تمام شش کاندیدا باید به درون خود مراجعه کرده و بهدقت ملاحظه کنند، دیدگاهشان به مسئولیت ریاست جمهوری چیست؟ آیا آن را غنیمت میداند یا امانت؟! پس نامزدی در حین تصدی ریاست جمهوری آن را طعمه و غنیمت دانسته تا انجاکه (در سخنان خود از مبارزه با فساد و رانت سخن می گوید) تنها در یک مورد پدر داماد وی وام های کلان با سود صفر درصد دریافت و با سود 24 درصد در سپرده گذاری کرده است،[مشرق، شناسه خبر : 18227] پس قطعاً شعارهای چنین نامزدی در امانت داری و برقراری عدالت نوعی فریبکاری است، لذا جای در گزینههای انتخاب اصلح ملت ندارد.