اگر فردی که میخواهد رئیسجمهور شود به وعدههای دشمنان دلخوش باشد با شکست مواجه میشود.
یکی از مسائل مهمی که در اسلام مطرح است حفظ عزت و اقتدار مسلمانان در برابر غیرمسلمانان است و خداوند متعال هرگونه تسلط غیرمسلمانان را بر مسلمانان نفی میکند و میفرماید: «وَ لَن یجَْعَلَ اللَّهُ لِلْکَافِرِینَ عَلیَ المُْؤْمِنِینَ سَبِیلا [نساء/141] خداوند هرگز کافران را بر مؤمنان تسلّطی نداده است.» یعنی کافران نه تنها از نظر منطق، بلکه از نظر نظامی، سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و خلاصه از هیچ نظر بر افراد با ایمان، چیره نخواهند شد و اگر پیروزی آنها را بر مسلمانان در میدانهای مختلف، با چشم خود میبینیم، به خاطر آن است که بسیاری از مسلمانان مؤمنان واقعی نیستند، نه خبری از اتحاد و اخوت اسلامی در میان آنان است و نه از علم و آگاهی لازم برخوردارند.(تفسیر نمونه، ج 4، ص 176-175)
آری اگر ما در دوران معاصر، شاهد تسلط دشمنان اسلام بر مسلمانان هستیم، به خاطر حاکمیت افراد نالایق بر ملت مسلمانان بوده و در واقع نتیجه کوتاهی و سکوت خود مسلمانان است. انتخابات، این فرصت را برای ملت شریف ایران فراهم میآورد که افرادی را انتخاب کنند که برای حل مشکلات، به خداوند تکیه کنند و علاوه بر دانش و سیاست، از هوش و درایت هم برخوردار باشند و سرنوشت کشور را به بیگانگان پیوند نزنند و فریب لبخند دشمنان را نخورند و به وعدههای آنان دلخوش نباشند. اگر کسی رئیسجمهور شود که حل مشکلات مردم را منوط به دوستی با دشمنان مملکت بداند، این کار او نه تنها مخالف قرآن کریم است، بلکه اعتماد او به دشمن باعث شکست او در برابر دشمنان میشود و زمینه نفوذ آنان را فراهم میآورد.