به درگاه خدا شکرگزار باشیم

وقتی ما با ادله‌ی یقین آور، به عدالت الهی پی بردیم و بدانیم خداوند به کسی ظلم نمی کند، مانند آیات (آل عمران / 182 ،18 و انفال/51 و حج/ 10)؛ از طرفی هیچ پدیده ‏ای هم بدون علت به وجود نمی‏‌آید و هر آنچه در عالم هستی محقق می‏‌شود، ناشی از علت و سبب خاصی است؛ بر این اساس همانطور که خداوند در قرآن می فرماید: «لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ [ابراهیم/7] اگر شکرگزاری کنید، (نعمت خود را) بر شما خواهم افزود» شکرگزاری موجب افزایش نعمت و از طرفی موجب افزایش ظرفیت انسان نیز می شود، چون نعمت فقط مادی و یا خوردنی نیست.
لذا می توان عواملی را برای از دست دادن نعمت با توجه به شکرگزاری نسبت به آن، در نظر گرفت:
الف: گرفتن نعمت (بخاطر علاقه‌ی قلبی شما) نوعی امتحان باشد.
امتحان به این صورت است که با شکر نعمت، ظرفیت شما بالا رفته است، آیا با گرفتن نیز همان حالت را دارید؟
ب: گناهی که بعد از آن نعمت انجام شده است.
امام علی(علیه السلام) می فرمایند: «به خدا سوگند، هر قومی كه در نعمت فرو رفته بودند، نعمت از آنان گرفته نشد مگر به خاطر گناهانی كه مرتكب شدند، زیرا خداوند بر بندگانش ستم نكند.» (نهج البلاغة، ص257)
ج: گاهی نیز از وساوس شیطان و دور کردن شما از شکرگزاری نسبت به نعمات الهی است.

شريف الرضى، محمد بن حسين، نهج البلاغة (للصبحي صالح)، هجرت، قم، چاپ اول، 1414 ق.