- نبوت و امامت دارای شئونی است که از قدرت و تواناییهای یک زن به لحاظ جسمی و روحی فراتر است، و مقام و جایگاه زن به لحاظ لطافت و ظرافتی که دارد، متناسب با این جایگاه که دارای سختی و مشقت های فرواوان است، نمیباشد.
برخی برای آنکه اسلام را دینی علیه زنان جلوه دهند و نابرابری و تبیعیض در اسلام را اثبات کنند، به هر وسیلهای چنگ میزنند و هر سخنی حتی بدور از عقل و منطق را به زبان میآورند. میگویند چرا خداوند هیچ زنی را به پیامبری مبعوث نکرد و هیچ یک از زنان به مقام نبوت و امامت نرسیده است. پاسخ این است که:
- شئون نبوت و امامت، شئونى اجتماعى است که نیازمند کار اجرایی طاقت فرسا و سخت میباشد، از جمله: رسالت و ابلاغ احكام الهى، قضاوت و داورى بين مردم، حكومت و مديريت اجتماع. اقامه قسط و عدل و ... ؛ با مراجعه به تاریخ میبینیم که پیامبران الهی و امامان معصوم، در این راه، رنجها و مشقتهاى فراوان، توهین و تحقیرها، زندان و شکنجهها و ... را متحمّل شدند. طبيعى است كه زن با توجه به لطافت روح و ظرافت جسم، از عهده چنين مسئوليتى به خوبى بر نمىآيد و در واقع این لطف خداوند در حق زنان است که بار تحمل چنین مسئوليت را از دوش آنان برداشته است.
- این مسأله به منزله آن نیست که زنان نمیتوانند به مقام ولایت(ولیالله) برسند و در این کمال بین زن و مرد هیچ تفاوتی نیست. چنانکه در تاریخ نمونههای فروانی از جمله حضرت آسیه، مریم، خدیجه، زینب، فاطمه معصومه(علیهمالسلام) و ... وجود دارد که به مقام کمال و عصمت رسیدهاند و حضرت زهرا(سلاماللهعلیها) که حجت بر سایر امامان هستند.(امالى شيخ صدوق، ص ۱۹۴)
بنابراین این طور نیست که پیامبر و امام نشدن زنان، نشانه تحقیر و ضعیف بودن آنان باشد، بلکه این جایگاه، جایگاهی است که لطافت و ظرافت زن متناسب با آن نیست.
_________________________________________________
الامالی، شیخ الصدوق، موسسه المعارف الاسلامیه، قم.