در موضوع انتظار و مهدویت، به شدت بر عدالتخواهی تأکید شده و ائمه اطهار(علیهمالسلام) از شیعیان خود اصلاح نفس و تقوا را خواستار بودهاند.
دین اسلام، همیشه مؤمنان را به قیام علیه ستم و برپایی عدالت دعوت کرده است؛ قرآم کریم در این رابطه میفرماید: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا کُونُوا قَوَّامینَ لِلَّهِ شُهَداءَ بِالْقِسْطِ وَ لا یَجْرِمَنَّکُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلی أَلاَّ تَعْدِلُوا اعْدِلُوا هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْویََ [مائده / 8] ای کسانی که ایمان آوردهاید! همواره برای خدا قیام کنید، و گواهان عدالت باشید و دشمنی با جمعیّتی، شما را به ترک عدالت نکشاند! عدالت کنید، که به تقوا نزدیکتر است!» و سفارش میکند: «فَاعْدِلُوا وَ لَوْ کانَ ذا قُرْبی [مائده / 152] عدالت کنید، هر چند درباره بستگان باشد.» عدالتخواهی، از ارکان اسلامی و از فرائض جاوید قرآن است که هرگز حالت تعطیلی ندارد.
علاوه بر این آیات، روایات متعددی از ائمه اطهار(علیهمالسلام) وارد شده که در این روایات شیعیان خود را در زمان غیبت کبری به تقوای الهی و پاکیزه بودن دعوت کردهاند؛ چنانکه امام صادق(علیهالسلام) فرمودند: «هر کس دوست دارد، از یاران قائم ما باشد، باید منتظر باشد و در حال انتظار، به تقوا و اخلاق نیکو رفتار کند.»(الغیبه للنعمانی، ص 200) که در فرهنگ مهدویت تقوا حاصل نمیشود، مگر به نهادینه شدن عدالت در وجود فرد منتظر.
پس در فرهنگ مهدویت باید با عدالت خواهی حضرت همراه شویم و خود را شبیه عدالت مطلق گردانیم؛ او که تحقق عدالت است و با ظلم میانهای ندارد. لذا با این مبانی غنی، فرهنگ مهدویت نیز با دست روی دست گذاشتن و اقدام نکردن برای برپایی عدالت مخالف است.
شیعه منتظر، کسی است که خاموش و بیتفاوت نیست، او هم خود را اصلاح میکند و هم به فکر اصلاح جامعه است تا از این طریق زمینه آمدن امام خویش را فراهم آورد.
----------------------------------------------------------------
نهج البلاغه، شريف الرضي، محمد بن حسين، محقق: صالح، صبحی، هجرت، قم، 1414 ق.
الغيبة للنعماني، محمد بن ابراهيم، نشر صدوق، تهران، 1397 ق، چاپ اول.
كافی، محمد بن يعقوب كلينی، تهران، دارالكتب الاسلاميه، 1407 ق.