- یکی از ابعاد زندگی امیر مومنان (علیه‌السلام) مظلومیت ایشان است که بعد از گذشت قرن‌ها همچنان خود آن حضرت و شیعیانشان همواره در مظلومیت به سر می‌برند.
ابن شهرآشوب روايت مى كند كه امیرالمومنین(علیه‌السلام) بر منبر نرفت، جز آن كه در پايان كلامش، پيش از پايين آمدن از منبر اين جمله را مى فرمود: «از آن لحظه كه پيامبر خدا(صلی‌الله علیه‌و‌آله) رحلت كرد همواره مظلوم بوده ام.» (مناقب، ج2، ص115) روزى شخصی در بين سخنان حضرت علی(علیه‌السلام) فرياد زد: «وا مظلمتاه» حضرت او را به حضور طلبيد، هنگامى كه نزديک شد، به او فرمود: «به تو يک بار ستم شده است و به من به تعداد ریگ‌های بیابان و قطرات باران و کرک حیوانات ظلم شده است.» (مناقب، ج2، ص115) و اين تعابیر كنايه از كثرت ظلم دارد و مظلومیت امام اول شیعیان بر کسی پوشیده نیست.
مظلوميت اميرالمومنين(علیه‌السلام) به يک جهت محدود نمى شود و همواره در جهات مختلف، اين مظلوميت وجود داشته است. يكى از اين جهات مظلوميت، عدم درک صحيح از معارف و مقاماتى است كه پيامبر گرامى(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) اسلام براى آن حضرت برشمرده اند. اين مظلوميت، علاوه بر آن حضرت به شيعيان و دوستان حضرت امير(علیه‌السلام) نيز سرايت كرده است و همواره در طول تاريخ عده اى كه اكثرا عداوت و غرض سوء داشته اند اقسام تهمت ها و افتراها را به شيعيان نسبت مى‌دهند.
__________________________
ابن شهر آشوب مازندرانى، محمد بن على، مناقب آل أبي طالب عليهم السلام، علامه، قم، 1379 ق، ح2، ص115.