انسان می تواند با تقوای صحیح و با قدم گذاشتن در جای پای امام معصوم، به مرحله‌ای برسد که اهل گناه نباشد و حتی تصور گناه هم نکند، بگونه ای که دیگران بوی عصمت را از وجودش استشمام کنند هر چند که معصوم نباشد.
بهترین سرمایه ای که برای رسیدن به سعادت ابدی به آن نیاز داریم، گوهری به نام تقواست. تقوا را اگر بخواهیم لغوی معنا نماییم باید بگوییم از ماده وقایه، و به معنای حفظ کردن چیزی در برابر آفات است اما در بیان شرع، تقوا را به خویشتن داری در برابر گناه و محرّمات اطلاق می‌کنند و کمال آن به ترک بعضی از مباحاتِ مشکوک است.(مفردات راغب، ص 530)
انسان اگر بدرستی تقوا را در وجود خود نهادینه کند، هرگز به گناه روی نمی‌آورد و گوهر وجودی خویش را با گناه آلوده نمی‌کند، آنچنان که ممکن است بوی عصمت را به مشام دیگران برساند هر چند معصوم نباشد، و این همان چیزی است که مقام معظم رهبری در رابطه با شهید بهشتی می‌فرمایند:
«یکی از خصلتهای شهید بهشتی تقوا بود. تصور من از آقای بهشتی این است که گناه نمی‌کرد... نمیخواهم بگویم معصوم بود، اما می‌خواهم بگویم برخوردش با ما و ارتباطش با دوستان طوری بود که گمان گناه رابرای او در ذهن معاشرینش خیلی ضعیف می‌کرد و من تصور می‌کنم ایشان اصلاً گناه نمی‌کرد.»(سیره دکتر شهید بهشتی، ص239)
پی‌نوشت
راغب اصفهانى حسین بن محمد، مفردات فی غریب القرآن، دارالعلم الدار الشامیة، دمشق، بیروت، 1412 ق.
سیره دکتر شهید بهشتی، غلامعلی رجایی، نشر شاهد، 1382