امام حسن(علیه السلام) و استغفار

استغفار کردن و از خداوند بخشش طلبیدن، گناه را از دل‌ وجان انسان دور می‌کند، با این ارتباط بین انسان و خداوند محکم می شود و بوی خوش معنویت را در وجود انسان جاری می‌سازد، امام رضا(علیه ‌السلام) می‌فرماید: «با استغفار کردن، خود را معطّر و خوشبو کنید تا رایحة متعفن گناه، شمارا مفتضح ننماید!» [جامع احادیث‌الشیعه، ج ۱۴، ص ۳۳۷]
امام حسن مجتبی(علیه‌ السلام) با این‌که هیچ‌گاه به گناه و معصیت آلوده نشده، اما بازهم به درگاه خداوند متعال استغفار می‌کردند و هرگاه به مسجد می‌رفت، کنار در ایستاده و به درگاه الهی استغفار می‌کرده و می گفت: «إِلَهِی ضَیْفُکَ به بابک یَا مُحْسِنُ قَدْ أَتَاکَ الْمُسِیءُ فَتَجَاوَزْ عَنْ قَبِیحِ مَا عِنْدِی به جمیل مَا عِنْدَکَ یَا کَرِیم؛ خدایا! مهمانت به درگاهت آمده است. ای نیکوکردار! بدکار به نزد تو آمده است. پس از زشتی و گناهی که نزد من است به زیبایی آنچه نزد توست، درگذر؛ ای بخشاینده!» [مناقب ابن شهرآشوب، ج 4، ص 17]
.............................
بروجردی، سید حسین، جامع احادیث الشیعه، انتشارات مطبعه المساحه، تهران.
مناقب آل ابیطالب، ابن شهرآشوب، دارالاضواء، بیروت، ۱۴۰۸ق.