درسی از زیارت و عزاداری برای حضرت حمزه(ع)

پس از جنگ احد بود که پیامبر صدای زنان عزادار را ‌شنید و آنان را از این عمل منع نکرد و فقط در حالت حزن و اندوه بسیار فرمود: «لکِنْ حَمْزَهَ لا بَواکِیَ لَهُ؛ اما حمزه عزادار ندارد.» پس از این سخن نبوی، اهل مدینه همواره ابتدا بر حمزه و شهادت او می‌گریستند و سپس برای رفتگان خود عزاداری می‌کردند.(من‌لا‌یحضره‌الفقیه‌ج۱،ص۱۸۳)
مخالفت با عزاداری از گذشته‌های دور بوده و این روزها هم مخالفان مکتب امامت، شیعیان را بی‌هیچ دلیلی به خاطر برپایی مجالس عزاداری مورد طعنه و حتی تکفیر قرار می‌دهند. روزی شخصی به امام صادق(علیه‌السلام) طعنه زد و به او گفت: از خانه تو صدای عزاداری شنیده می‌شود. حضرت نیز فرمایش رسول خدا را یادآور شد و حرمت عزاداری را رد کرد.(كمال‌الدين‌و‌تمام‌النعمة،ج۱،ص۷۳)
حتی نقل شده که حضرت زهرا(سلام‌الله‌علیها) هر هفته و تاپایان عمر خویش به زیارت حضرت حمزه می‌رفت و در آنجا نماز می‌خواند و دعا می‌کرد.(الکافی،ج۴،ص۵۶۱)
اینها همگی اسناد مهم و معتبری است که می‌توان در مقابل وهابیت به عنوان سند مجاز بودن عزاداری و زیارت کردن ذکر کرد و بطلان عقیده آنها را علنی ساخت.

* من لا يحضره الفقيه‏، شیخ صدوق، دفتر انتشارات اسلامى‏، قم ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۱۸۳.
* كمال الدين و تمام النعمة، شیخ صدوق، اسلاميه، تهران‏، ۱۳۹۵ ق‏، ج۱، ص۲۶۴.
* الكافي، كلينى، محمد بن يعقوب، دار الكتب الإسلامية، تهران‏،۱۴۰۷ق، ج۴، ص۵۶۱.