طهارت مفهومی عمیق در فقه، اخلاق و عرفان اسلامی است و دارای معانی و درجات و مراتب متفاوتی است و این صفت به طور مطلق در زیارت نامهی شاه عبدالعظیم حسنی دربارهی ایشان به کار رفته است.
طهارت در اصطلاح به معنای زدودن و پاک کردن درون و برون از آلودگیها و خبائث است(فرهنگ بزرگ جامع نوین، ج۲، ص۹۸۰) و امام خمینی(رحمةاللهعلیه) در زمینهی لزوم تطهیر درون میفرمایند: «انسان باید با هر عده و عدهای که شده، و به هر ریاضت و مجاهدهای است به آن قیام کند و خود را از ننگ و عار آن خلاص نماید.»(سرالصلوة، ص۳۷)
در زیارت شاه عبدالعظیم حسنی در اولین وصفهایی که برای ایشان آمده اشاره به این صفت عالی شده است: «السَّلامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا السَّيِّدُ الزَّكِيُّ وَ الطَّاهِرُ الصَّفِيُّ»(مفاتیح الجنان، زیارت نامهی شاه عبدالعظیم حسنی) در این فرازها هم وصف زکی و هم طاهر دلالت بر صفا و پاکی باطنی و ظاهری این امام زادهی جلیل القدر دارند و همین طهارت روح، یکی از وجوه وجود مبارک ایشان است که امام هادی(علیه السلام) ثواب زیارت ایشان را برابر با زیارت سید الشهدا خواندهاند. (منتهي الآمال، ج ۱ ص ۲۴۶)
پینوشت:
جرجانی، علی بن محمد، التعریفات، دارالکتاب المصری، قاهره، 1411 ق.
لویس معلوف، مترجم احمد سیاح، فرهنگ بزرگ جامع نوین، نشر اسلام، تهران، 1387
خمینی، روح الله، سر الصلوة: معراج السالکین و صلاه العارفین، دارالتعارف للمطبوعات، بیروت، 1422ق
قمی،شیخ عباس، مفاتیح الجنان، پیام عدالت، تهران، 1388
قمی، شیخ عباس، منتهی الامال، مبین اندیش، تهران، 1390