رفتار شیعیان با مسلمانان اهل سنت، به گواهی تاریخ در اکثر قریب به اتفاق مواقع، رفتاری مبتنی بر مسالحت و دوستی بوده است و امروز هم بر همان پایه و مبنا باید باشد، علی الخصوص در زمان کنونی که وحدت مسلمین از هر چیز دیگری اهمیت بیشتر و والاتری دارد.
رفتار شیعیان با مسلمانان اهل سنت، به گواهی تاریخ در اکثر قریب به اتفاق مواقع، رفتاری مبتنی بر مسالحت و دوستی بوده است و امروز هم بر همان پایه و مبنا باید باشد، علی الخصوص در زمان کنونی که وحدت مسلمین از هر چیز دیگری اهمیت بیشتر و والاتری دارد.
اما در مورد اعتقادات کلیه مذاهب آن ها به آسانی نمی توان سخن گفت، با این حال یقیناً مهم ترین اعتقادات آن ها در مسئله اعتقاد به جانشینی رسول خدا(ص) و عصمت آنان،قول و فعل ایشان را حجت دانسته و اعتقادات خویش را پس از پیامبر از آن بزرگواران اخذ کرده اند. اما اهل سنت با عدم پذیرش ائمه و تنها تکیه بر سنت پیامبر و عمل صحابه - که همة آن ها را عادل می دانند راهی دیگر را در پیش گرفتند. کم کم برداشت های مختلف از قرآن و سنت و خلافت و حتی موضوعات کلامی و ... نیز راه را برای ایجاد فرقه های گوناگون در میان شیعه و سنی گشود و مثلاً یک جبریه و دیگری مرجئه شد. گروهی خوارج نام گرفتند، گروهی دیگر اسماعیلیه و زیدیه و ... شدند.