بسم الله الرحمن الرحیم
این روزها همه از سختی زندگی و گرانی ها و مشکلات عدیده ی زندگی شان می گویند و هر کس از کسی گلایه مند است، کارمند از دولت شکایت دارد، شاگرد از استاد ناراضی ست. کارگر از کارفرما انتظاراتی دارد، فرزندان از والدین و پدر و مادر از فرزندان خویش توقعاتی دارند. اما برخی از مردم و اقشار جامعه هستند که همیشه مورد انتظار بوده و همیشه نیز در تیرس متلک ها و احیانا دشنام هاست.
یکی از اقشاری که علی رغم انتظار شخصی نداشتن از هیچ شخص یا نهاد و گروهی مورد توقع و گلایه و شکایت می باشد، طلبه ها و روحانیت هستند.
همه انتظار دارند که شخص روحانی بیشتر از بقیه به رعایت قوانین اهتمام داشته باشد، ساده زیستی را برای طلاب و روحانیون بسیار پسندیده شمرده و اگر احیاناً طلبه یا روحانی از کمی قدرت مالی متوسط برخوردار باشد مورد طعن قرار خواهد گرفت.
باید یک طلبه سنگ صبور مردم باشد، روحانی باید مراقب تربیت فرزندان و اطرافیان خویش باشد، طلبه باید زی طلبگی خویش را رعایت نماید. اینها و هزاران باید و شاید دیگر وجود دارد که یک روحانی ساده باید در رعایت آنها کوشا باشد، اما با نگاهی دقیق متوجه می شویم، طلبه ها و روحانیون تنها اقشاری هستند که برای کم شدن یا زیاد شدن دستمزدشان، قطع و یا کاهش مزایایشان و هزاران مشکل دیگر از جمله گرانی، سختی های زندگی لب به شکایت و گلایه در مورد خویش وا نکرده است و اگر هم جایی صدایش را بلند کرده است برای مستضعفین جامعه فریاد زده است.
طلبه موفق کسی است که علاوه بر همه مشکلات مالی و اقتصادی بتواند در خط مقدم درگیری با استکبار همیشه پیش قدم بوده و ایثار را سرلوحه کار خویش قرار دهد آنوقت است که دیگران نیز به او اقتداء خواهند کرد.
امروز در صف یکی از فروشگاه های شهر با روحانی برخورد کردم که می گفت، طلبگی هنر است، هنر چگونگی گذران زندگی با وجود رعایت همه شئون یک زندگی اسلامی، هنر انجام وظیفه بدون هیچ چشم داشتی، هنر تربیت فرزند در اوج مشکلات مادی و معضلات معنوی جامعه، هنر ارتباط گیری با جوانانی که احیاناً از روحانی گریزان شده اند، هنر تحمل تحقیرهای اجتماعی به خاطر خدا، هنر ساده زیستی و نگاه مثبت به عالم داشتن و هزاران هنر دیگر....