معمولاً همه بچه ها، با هم سن و سالان، برادر یا خواهرشان، بر سر مسائل جزئی از قبیل اسباب بازی و... دعوا می کنند. گاهی پدر و مادرها که وارد این قضیه می شوند کارها را سخت تر هم می کنند؛ حتّی ممکن است بچه ها بعد از دعوا با هم خوب رفتار کنند ولی مادران هم چنان با هم قهر باشند و موجب اختلافات خانوادگی شود. به نظر شما در این دعواهای کودکانه وظیفه پدران و مادران چیست؟
جواب
پیامبرگرامی اسلام(ص)، بچه ها را به خاطر 5 صفت دوست می داشت؛ یکی از آن 5صفت، این بود که بچه ها با همدیگر دعوا مي کنند، ولي زود آشتي می کنند و کينه ای به دل نمی گیرند.
هنگام دعوای بچه ها، نکته ای که باید والدین به آن توجه داشته باشند؛ این است که اگر دعوای بین بچه ها، کلامی باشد، بهتر است تا جایی که امکان دارد دخالت نکنند. امّا اگر دعوا، به زد و خوردکشیده شد، قبل از اینکه به خودشان آسیبی وارد کنند، بهتر است آن ها را از همدیگر جدا کرد. هر کدام از آن ها را نیم ساعت در محیطی جدا از هم قرار بدیم و اجازه هیچ نوع ارتباطی را ندهیم.
دریک فرصت مناسب، پدرومادر می توانند با بیان غیرمستقیم به کودکشان آموزش بدهند که چطور می شود عصبانیت خودشان را کنترل کنند. مثلا پدر می تواند ماجرایی، در مورد اینکه چطور از کسی عصبانی شده امّا سعی کرده خودش را از محیط دور کند تا درگیری پیش نیاید، برای کودکش تعریف کند. این کار غیرمستقیم به کودک آموزش می دهد، که چطور خشم خودش را کنترل کند.
در مورد بچه های کوچک تر(زیر ۱۰ سال)، قصه خوانی یا عروسک بازی هم روش خوبی برای آموزش غیرمستقیم است. می توان قصه ای را برای بچه ها تعریف کرد و از آن ها خواست که مشکل دعوای بازیگرای داخل قصه را حل کنند و در صورت عدم توانایی،می شود آن ها را هدایت کرد. این باعث می شود که بچه ها به طور غیر مستقیم متوجه اشتباه اشون بشوند.