انسان های زیادی در طول زندگی از مسیر حق خارج می شوند و بازگشت هر یک از آنها به صراط مستقیم حق، موجب شعف حقیقی در قلوب رهروان راستین راه حق می شود.
هیچ انسانی با قلب سلیم، حاضر به افتادن دیگران در چاه نیست، خصوصا اینکه آن چاه، چاه ضلالت و گمراهی باشد. در فرهنگ اسلامی و ایرانی ما شعری متداول است که می‌گوید: اگر بینی که نابینا و چاه است اگر خاموش بنشینی گناه است؛ باید گفت که، هر چه این چاه عمیق‌تر و تاریک‌تر باشد، سکوت کسی که شاهد این سقوط است، گناهش بیشتر است. چه چاهی عمیق‌تر و بدتر از عقیده فاسد است که ابدیت انسان را تحت الشعاع قرار داده و نابود می‌کند و تا عنوان انسان بر انسان ساری و جاریست در ورطه عذاب و نابودی قرارش می‌دهد.
شاید بخاطر همه این خطرات در پیش روی انسان است که پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) به امیرالمومنین(علیه‌السلام) می‌فرمایند: «ای علی، با هیچ كس جنگ نكن تا این كه او را به اسلام دعوت كنی و به خدا سوگند اگر یك نفر به دست تو هدایت شود، برای تو بهتر از آن چیزی است كه خورشید برآن می تابد، در حالی كه ولایت تو را پذیرفته باشد.» (وسائل الشیعه، ج15، ص43)
و چقدر زیباست آن لحظه‌ای که ببینی عده‌ای با ورود صحیح به اسلام، خود را از چاه عقاید فاسد مکاتب انحرافی رهانده‌اند و ابدیت خود را آباد نموده‌اند. کافیست قلبی سلیم داشته باشیم تا این زیبایی را درک کنیم و به آن شاد و خرسند شویم.
پی‌نوشت
الشيخ الحر العاملي، وسائل الشیعه، أبواب جهاد العدو وما يناسبه، باب10، ط آل البيت.