امام امیرالمومنین(علیه السلام) با عثمان بیعت کرد نه از رو که عثمان شایسته مقام خلافت باشد بلکه تنها برای حفظ وحدت جامعه اسلامی با عثمان بیعت نمود چراکه اگر با عثمان بیعت نمی‌کرد و راه مقابله را برمی‌گزید وحدت جامعه اسلامی و مصالح امت اسلام، به خطر می‌افتاد و تفرقه و آشوب، مانع گسترش اسلام و باعث تضعیف اسلام می‌گشت.
منبع: سایت جامع فرق، ادیان و مذاهب
امیرالمومنین در ماجراى شوراى شش نفره به خلافت نرسيد و پس از احتجاجات بسیار در حقانیت خویش و اعتراض به انتخاب عثمان به‌عنوان خلیفه، با عثمان بيعت کرد؛ امّا نه از آن‌رو که عثمان را شايسته اين جايگاه بداند، بلکه براى جلوگيرى از تفرقه و ايجاد آشوب و پرهيز از درگيرى داخلى، راه همکارى را در پيش گرفت، چنان‌که خود به این مسأله اشاره فرموده است.[نهج‌البلاغه، نامه62 وخطبه74] بیعت امام از این اصل کلى سرچشمه مى‌گرفت که: اکنون که حق از محور خود بیرون رفته، باید کوشش کرد لااقل مصالح اسلام و مسلمین در حد امکان محفوظ بماند، شکاف کمتر شود و فساد مستولى نگردد. هنوز بخش‌های بسیاری از حکومت ایران و امپراطوری مقتدر روم، فتح نشده و در بخش‌های فتح شده نیز هر آن، احتمال شورش وجود داشت و منافقین و یهودیان نیز مترصد فرصتی برای ضربه به اسلام بودند؛ پس با وجود این دشمنان در شرق و غرب و در درون جامعه اسلامی، اگر حضرت، راه مقابله با انحراف در خلافت را پیش می‌گرفت قطعا باعث تضعیف و یا نابودی اسلام می‌شد. از این‌رو حضرت برای بقای اسلام و اقتدار آن و حفظ وحدت جامعه و مصالح امت و کاهش تنش و فساد از حق خود گذشت.
_____________________________________
نهج البلاغه، سید رضی، دارالهجره، قم، نامه62، نامه به اهل مصر.
نهج البلاغه، سید رضی، دارالهجره، قم، خطبه 74.