ازگيل ميوه درختى است كه در اواخر پاييز و اوايل زمستان مى رسد و اگر بر درخت برسد و آن را بچينند و بخورند مزه و طعم مطبوعى دارد.
ازگيل داراى مقدار زيادى (هيدرات دو كربن) است. چنانكه مى دانيد هيدارت دو كربن مولد انرژى است تاننى كه در اين ميوه است بهترين دارو و درمان براى عفونتهاى روده بزرگ است و بعلاوه ازگيل اعمال روده ها را مرتب مى كند.
ازگيل داراى سيترات، مالتات و تارترات هاى قليايى كننده است كه خون را از اين جهت تقويت مى كند.
ويتامين (ب ) ازگيل اعصاب را تقويت مى كند و از نظر تغذيه اهميت دارد.
دكتر (لوكلر) در كتاب خود مى نويسد: در موارد متعددى زنانى را كه مبتلا به سقط جنين بودند نجات دادم، به اين وسيله كه به آنها توصيه مى كردم كه تكه اى از چوب درخت ازگيل را به گردن خود بياويزند و زنانى كه در خطر سقط جنين بودند با آويختن چوب ازگيل به گردن خود از سقط جنين محفوظ مى ماندند.
طبق آخرين تجربه علمى كه از ازگيل كرده اند معلوم شده است ازگيل داراى مواد زير است:
آب: 10/47 درصد.
مواد آزوت دار 30 درصد.
مواد چربى: 44 درصد.
مواد استخراجى: 47/11 درصد.
قند: 1/9 درصد.
سلولوز: 20/13 درصد.
بقايا: 044/0 درصد.
تانن : 5/2 درصد.
مقدار تانن در ازگيل خشك به 33/12 درصد افزايش مى يابد.
بعلاوه، لعاب، اسيدهاى سيتريک، ماليک، تارتریک و ويتامينهاى (ب ) و (ث ).
خواص ازگيل
1- قبض كننده روده هاست.
2- كار روده ها را منظم مى كند
3- ادرارآور است.
طريقه مصرف ازگيل در مورد معالجه اسهال اين است كه ازگيل كاملا رسيده را از هسته در مى آورند و هر روز صبح دويست تا سيصد گرم از آن را مى خورند.
ازگيل را مى توان كنسرو كرد براى كنسرو كردن آن بايد يك كيلو ازگيل را از هسته درآورد و هشتصد گرم شكر و پانصد گرم آب به آن اضافه كنيد و ظرف محتوى آن را روى آتش بگذاريد تا چهل و پنج دقيقه بجوشد و بپزد. بعد آن را به چهار قسمت كنيد و هر قسمت را در شيشه در بسته اى بريزيد و هر وقت احتياج پيدا كرديد مصرف كنيد.
اسامى فارسى قديم ازگيل، (اردف) و (گيل) بوده است در كتب قديمى درباره خواص ازگيل اين طور نوشته شده است: (زغروز) را به پارسى (اردف) خوانند. سرد است و خشك . اندر درجه اول ، طبيعت ببندد، و معده قوى كند و صفرا بشكند.
پی نوشت:
کتاب: خوردنی های شفا بخش، مهدی نراقی
منبع: سایت ذی طوی