- مردم یمن در میان سکوت دنیا، رنج‌های بی‌سابقه‌ای را تحمل می‌کنند و هیچ فریادرسی هم ندارند.
شاید بدترین چیز برای یک ملت مظلوم و جنگ‌زده، فراموش‌شدن باشد! اینکه مردم یک سرزمین، نزدیک به دو سال و نیم -بی‌دلیل و بی‌منطق- مورد هجومی وحشیانه قرار بگیرند و فریادرسی هم نداشته باشند اتفاقی است که از شش فروردین ۱۳۹۴ در یمن شروع و تا همین الان ادامه دارد. از نهادهایی مثل سازمان ملل و دولت‌های مدعی حقوق‌بشر مثل آمریکا انتظاری نیست؛ چون طرف متجاوز در این درگیری، آل‌سعود است که با دلارهای نفتی‌اش، دهان‌ها را به سکوت و چشم‌ها را به ندیدن مجبور کرده است! انتظار از دوستان یمن مثل ایران است که هم با تحرکات دیپلماسی و هم اقدامات عملی، از رنج شیعیان مظلوم یمن بکاهند که متاسفانه این اتفاق هم –بطور شایسته و بایسته- نیفتاد. دو سال پیش در چنین روزهایی «جان کری» -وزیر خارجه سابق آمریکا- گفته بود وقتی خبر حرکت کشتیِ ایرانی برای کمک به یمن را شنیدم تشری زدم و گفتم ما این را تحمل نخواهیم کرد! فوراً آقای ظریف تماس گرفت و اطمینان داد که این کشتی به یمن نخواهد رسید و همین‌طور هم شد!
مدت‌ها گذشت و ما بشدت مشتاق بودیم تا این سخنان، تکذیب شود ولی متاسفانه نشد و معلوم شد قضیه، صحت دارد!
یمن را این‌روزها باید گرفتار و قربانیِ تبانی دشمنان و تغافل دوستان معرفی کرد.