- امر به معروف و نهی از منکر از بزرگترین واجبات الهی هستند که در زندگی پر خیر و برکت امام رضا (علیه السلام) به خوبی قابل درک می باشد و حضرت با زبان و اعمال و رفتار خود این واجب الهی را اجرا می‌کردند.
این روزها با امربه‌معروف و نهی از منکر با عبارات مختلفی مانند: به من چه، به تو چه، موسی به دین خود عیسی به دین خود و... مبارزه می‌شود درحالی‌که این دو از مهم‌ترین فروع دین و ایجادکننده سایر واجبات و پایه آنها می‌باشند؛ امام باقر (علیه‌السلام) می‌فرماید: «امربه‌معروف و نهی از منکر دو واجب بزرگ الهی می‌باشند که سایر واجبات با آنها بر پا می‌مانند و به‌وسیله این دو، راه‌ها امن و کسب و کار مردم حـلال می‌شود. با این دو واجب است که داد ستمدیدگان ستانده می‌شود و زمین آباد می‌گردد.» (وسائل الشیعه، ج 11، ص 395)
امام رضا (علیه‌السلام) نسبت به این دو واجب الهی بسیار حساس بودند و سعی می‌کردند آن را به خوبی اجرا نمایند و برایشان دوست و دشمن، پادشاه و فقیر نیز تفاوتی نداشت به‌طوری‌که نقل می‌کنند: «روزی حضرت، مأمون را دید که وضو می‌گیرد ولی غلامش آب بر دست وی می‌ریزد. حضرت نهی از منکر کرده و فرمود: کسی را در عبادت پروردگارت شریک قرار مده؛ مأمون آب را از دست غلام گرفت و خود مشغول وضو گرفتن شد.» (الارشاد، ص 315)
درصحنه دیگری از زندگی این امام بزرگ مشاهده‌شده است که وقتی خدمتکار حضرت میوه نیم خورده‌ای را دور می انداخت، حضرت سکوت نکرده و او را مورد خطاب قرار داده و می‌فرماید: «سبحان‌الله! اگر شما بدان نیاز ندارید، مردمی هستند که به خوردن آن نیازمندند.» (بحارالانوار، ج 49، ص 102)
پی‌نوشت:
حر العاملی، محمد بن الحسن، وسایل الشیعه، داراحیاء التراث العربی، 1412 ق.
شیخ مفید، الارشاد، انتشارات سرور، قم، 1388 ش.
مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، چاپ دوم، انتشارات دار إحیاء التراث العربی، بیروت، 1403 ق.