پذیرش ره آورد تلاش فرزندان

11:36 - 1392/01/23
رهروان ولایت - اگر ما بخواهیم فرزندمان را با یک کسی که شاگرد اول یا تیزهوش بوده مقایسه بکنیم، به فرزندمان جفا کرده ایم. بنابراین؛ باید از فرزندمان به اندازه توان و ظرفیتش انتظار داشته باشیم.
درس,نقاشی کشیدن

چندروز پیش، رفته بودم منزل یکی از اقوام، بچه 4-5 ساله اشان دفتر نقاشی خودش را آورد. نقاشی های خوبی کشیده بود. هر صفحه ای را که توضیح می داد، آخر توضیحش می گفت: «نه، این خوب نیست، نقاشی دیگری کشیده ام» ورق می زد و نقاشی بعدی خودش را توضیح می داد. خیلی قشنگ و هوشمندانه هم توضیح می داد و بعد از توضیح هم می گفت: «نه، این خوب نیست! نقاشی دیگری کشیده ام.» 7-8 صفحه را این گونه توضیح می داد.

به مادرش گفتم: چرا این امین شما این گونه مُهر «باطل شد» پای هر ورقه اش می زند؟! مادرش در جواب گفت: این بچه ما نابغه است! هر نقاشی که می کشد و پیش من می آورد، برای اینکه متوقف نشود، من به او می گویم: «نه، این خوب نیست! برو نقاشی دیگری بکش» او هم می رود نقاشی دیگری می کشد. وقتی نقاشیش را به من نشان می دهد، من دوباره به او می گویم: «نه،این هم خوب نیست، برو نقاشی دیگری بکش!»
به مادرش گفتم: اگر استخون های این بچه را درون هاون  سنگی می ریختی و می کوبیدی و خُرد می کردی، ولی این حرف را به او نمی زدی بهتر بود! چون شما تمام قدرت روحی و روانی این بچه را نابود می کنی و اعتماد به نفس او را نسبت به کارش سلب میکنی!

متاسفانه، ما معمولاً کار فرزندانمان را نمی پذیریم! به عنوان مثال: هجده شدی؟! طفلک سعی خودش را هم کرده و بالاخره نمره اش هجده شده و برای اینکه به ما نشان بدهد، با افتخار پیش ما آورده و می گوید: نمره ام هجده شده. ما، در جواب چی به او می گوییم؟! به او می گوییم باید بیست بشی، بچه من باید بیست بگیرد!

روایتی از پیامبراکرم(ص) در این باره هست که می فرماید: «خدا رحمت کند کسی که بچه اش را بر بِرّ و خوبی کردن کمک کند. راوی می گوید: عرض کردم یا رسول الله (ص) چگونه کسی بچه اش را بر خوبی کردن کمک می کند؟ حضرت فرمودند:(یقبل میسوره و یتجاوز عن معسوره)  یعنی آن برنامه ای که در توانش است از او بپذیرد،ولی آنهایی که از طاقت و توانایی اش بیرون است نسبت به آن چشم پوشی کند.»[1]

پس اگر ما بخواهیم فرزندمان را با یک کسی که شاگرد اول یا تیزهوش بوده مقایسه بکنیم، به فرزندمان جفا کرده ایم. بنابراین؛ باید از فرزندمان به اندازه توان و ظرفیتش انتظار داشته باشیم.
این نکته خیلی مهم است که ما رَه آورد سعی فرزندمان را بپذیریم. بچه 5ساله ما می خواهد ظرف دوغ را بگیرد و سر سفره ی مهمانی بگذارد، به او می گوییم: تو نمی توانی، ولش کن! دوغ هارا می ریزی و آبرویم می رود! و اگر هم به دستش بدهیم و از قضا دوغ هارا هم بریزد، می گوییم: دیدی گفتم که نمی توانی! دیگر لازم نیست چیزی از من بگیری! امّا راه سوم این است که ظرف دوغ را به دستش بدهیم و البته گوشه ی آن را هم خودمان بگیریم، و به این صورت آنچه که برای فرزندمان میسّر است ، از او بپذیریم.

منابع:
[1]. اصول کافی،ج6،ص50

کلمات کلیدی: 

Plain text

  • تگ‌های HTML مجاز:
  • آدرس صفحات وب و آدرس‌های پست الکترونیکی بصورت خودکار به پیوند تبدیل می‌شوند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
3 + 2 =
*****