احمدی نژاد فرشته نبود

واقع بین که نباشی یا خوش خیالی، یا سیاه بین. سیاه بین که باشی امیدت رو از دست میدی و افسرده میشی. ناامیدی و افسردگی همان و به کار نگرفتن توانایی ها همان. سیاه بین که باشی باید فاتحه پیشرفت رو بخونی.

خوش خیالی و خوش بینی بیش از اندازه، گرچه شاید در یک نگاه، در برابر سیاه نمایی باشه، ولی همسایه خوش خیالیه. خوش خیال که باشی با حساب و کتاب نادرست، انتظار بیجا میسازی و وقتی با آینده واقعی رو به رو شدی، دچار سرخوردگی میشی. سرخوردگی همان و به کار نگرفتن توانایی ها همان. با خوش خیالی هم گور پیشرفت کنده است.

نزدیک به هشت سال پیش بود. ما مردم ایران پای صندوق رفتیم و به کسی رأی دادیم که گمون می کردیم...

نزدیک به چهارسال پیش بود. بعضیهامون سرخورده شده بودیم، ولی باز هم همون گزینه رو انتخاب کردیم.

توی این نزدیک به چهارسال رخدادهای خوب  کم نبود، ولی رخدادهای بدی هم بود که انتظارش رو نداشتیم و حالا بعضیهامون...

احمدی نژاد فرشته نبود. به همین سادگی! اشتباه هشت سال پیش ما شاید انتخاب احمدی نژاد نبود. اشتباه ما این بود که گمون میکردیم احمدی نژاد فرشته است و حالا ازش دیو ساختیم. او هم یکی بود، مثل بعضی از ما که گاهی کارهایی میکنیم که نباید. اگر دوربین خبرنگارها روی رییس جمهور زوم نکرده بود، روشن میشد که دیگران هم گل بی خار نیستن.

باید واقع بین بود. احمدی نژاد نقاط قوت و کاستی های ویژه ای داشت. رییس جمهور آینده هم فرشته نخواهد بود، ولی همیشه میشه بهتر دید و خوبتر گزینش کرد. «رییس‌جمهورِ هر دوره‌ای باید امتیازات كسبی و ممكن‌‌الحصول رییس‌جمهور قبلی را داشته باشد، ضعفهای او را نداشته باشد. هر كسی بالاخره نقاط قوّتی دارد و نقاط ضعفی دارد. رؤسای جمهور ــ چه رییس‌جمهور امروز، چه رییس‌جمهور فردا ــ نقاط قوّتی دارند و نقاط ضعفی هم دارند. همه‌ی ما همین جوریم؛ نقاط قوّتی داریم، نقاط ضعفی داریم. آن چیزهایی كه امروز برای دولت و برای رییس‌جمهور نقاط قوّت محسوب میشود، اینها باید در رییس‌جمهور بعدی وجود داشته‌ باشد» (بخشی از سخنان رهبر انقلاب در نخستین روز سال نو، در حرم رضوی).