بدگویی واشاعه ی فحشاء ممنوع

(لَّا یحُبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلَّا مَن ظُلِمَ  وَ كاَنَ اللَّهُ سمَیعًا عَلِیمًا)
خدا دوست نمى‏ دارد كه كسى به گفتار زشت (به عیب خلق) صدا بلند كند مگر آن كه ظلمى به او رسیده باشد، همانا كه خدا شنوا و داناست.(نساء/148)

بدگویی وبر ملا کردن بدی و گناه دیگران،یکی از آفاتی است که علاوه بر اینکه باعث منفور شدن  شخص گوینده، از منظر دیگران ونزدیکان می شود، باعث پایه ریزی شدن  رواج واشاعه ی یک عمل زشت وفحشایی هم ، در جامعه می شود که به مراتب مضرات جبران ناپذیری هم به دنبال خواهد داشت.

اگر در یک جامعه ایی، فحشایی رواج پیدا کند، مثلا خدایی نکرده مردم از اسرار وعیوب یکدیگر مطلع شوند، آن جامعه، به چالش کشیده خواهد شد، و قطعا هرج ومرج به وجود خواهد آمد. و در چنین وضعیتی که امنیت روحی و روانی جامعه به خطر می افتد،به تبع ، رفتار وبرخورد  مردم  آن جامعه با یکدیگرنیز متفاوت خواهد شد به گونه ایی که اعتماد واطمینان خاطر و همدلی و خیلی فضایل دیگر از آن جامعه سلب خواهد شد.واین مهمترین تهدیدی است که ممکن است برای فروپاشی یک جامعه کافی باشد.

خداوند متعال در این آیه شریفه، برای جلوگیری از دامنگیر شدن جامعه به اینگونه مشکلات،  مردم را به اخلاق پسندیده، ترغیب کرده است و ازمردم بدی یکدیگر را آشکار کنند،نهى کرده است، که می توان گفت : این کار را در قالب یک دستور اخلاقی  کلی به نام  ممنوعیت اشاعه ی فحشا، بیان نموده است.که قطعا رعایت این امر، به حسب خود می تواند سعادت وسلامت جامعه رانیز به دنبال داشته باشد.

بنا بر آنچه که دربعض تفاسیر آمده است،منظور از کلمه«سوء» در آیه شریفه،هر گونه بدى و زشتى است.لذا می توان گفت که مراد از ( لَّا یحُبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ)(نساء/148)هر گونه ابراز و اظهار لفظى است،که البته هر نوع بدگویى را نیز  شامل میشود.

بنابراین،بر اساس این آیه شریفه هر سخنی که بدگویی دیگران قلمداد شود،مورد نکوهش خدای سبحان است.وفرقی هم نمی کند که در قالب شكایت  گفته شود  یا حكایت، یا نفرین، یا مذمت، و یا غیبت .