صمیمیت در سیره امام باقر (علیه‌السلام)

رفتار محبت‌آمیز و سرشار از صمیمیت یکی از توصیه‌های دین مبین اسلام می‌باشد که به‌وسیله دیدوبازدید، مصافحه، احوال پرسی و... حاصل می‌شود امام رضا (علیه‌السلام) دراین‌باره می‌فرماید: «به دیدن یکدیگر روید تا یکدیگر را دوست داشته باشید و دست یکدیگر را بفشارید و به هم خشم نگیرید.» [بحارالانوار، ج 75، ص 347]
امام باقر (علیه‌السلام) در زندگی بابرکت خود مهرورزی و صمیمیت را دستور کار قرار داده بود و به روش‌های مختلف بذر محبت را در دل‌های اطرافیان می‌کاشت، به‌طوری که ابی عبیده می‌گوید: «من با حضرت هم‌سفر بودم من اول سوار بر مرکب می‌شدم بعد ایشان سوار می‌شدند همین که سوار می‌شد سلام می‌کرد و شروع به احوال پرسی و مصافحه می‌کرد مثل دو نفر که مدتی یک دیگر را ندیده‌اند. موقع پائین آمدن، اول ایشان پائین می‌آمد وقتی من هم از مرکب پیاده می‌شدم باز حضرت سلام می‌کرد و احوال می‌پرسید، مثل کسی که مدتی است دوستش را ندیده.»[بحارالانوار، ج 46، ص 303] حضرت علاوه بر عمل، در بیان نیز دیگران را توصیه و سفارش بر جلب محبت از طریق مصافحه می‌کرد و برای آن ارزش معنوی قائل بود و می‌فرمود: «نمی‌دانی چقدر مصافحه (دست دادن) ثواب دارد مؤمنین وقتی یکدیگر را می‌بینند و دست در دست یکدیگر می‌گذارند پیوسته گناهان آنها می‌ریزد چون برگ درخت خداوند آنها را موردتوجه خویش قرار می‌دهد تا از یکدیگر جدا شوند.» [همان]

پی‌نوشت:
مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، چاپ دوم، انتشارات دار إحیاء التراث العربی، بیروت، 1403 ق، ج 75، ص 347 و ج 46، ص 303.