- قرار دادن حدود در مقابل گناهان بسیار بزرگ برای فهماندن زشتی گناه، عبرت مردم و دوری اجتماع از چنین آلودگیهای بزرگی است.
یکی از شبهاتی که فتنهگران به اسلام وارد میکنند؛ متهم کردن اسلام به جواز سوزاندن انسان است. آنها بدون بیان عمل کثیف و گناه آلودی که حدی اینچنین دارد و البته بیان بسیار ناقص مسئله اسلام را زیر سؤال برده و ذهنها را به خود مشغول میدارند. اما مسئله این چنین است که مردی را که راضی به انجام لواط باشد و به این کار مبادرت کند با یکی از مجازاتهای پنجگانه تقاص میشود. آن مجازاتها عبارتند از: قطع گردن، خراب کردن دیوار روی او، پرت کردن از کوه، سنگسار یا سوزاندن. انتخاب یکی از این روشها نیز به دست مجری حد است.[فقهالقرآن،ج۲، ص ۳۷۷] حتی امام علی(علیهالسلام) برای اجرای این حکم از خود فرد محکوم خواستند تا روش را انتخاب کند. او نیز برای پاکی بیشتر سوزاندن را انتخاب کرد و در نهایت بر اثر توبه واقعیاش نسوخت.[الفضائل، ص۷۴]
به هر حال همچنانکه مشاهده میشود انتساب سوزاندن به اسلام بسیار بسیار ناجوانمردانه است چرا که این حکم در مقابل گناهی بسیار شنیع و البته یکی از پنج روش برای مقابله با چنین گناهکارانی است. آن شبههافکنان سخنی از زشتی گناه، روشهای مختلف مجازات، نقش این مجازات در پیشگیری از جرم و... به میان نیاورده و به سیاهنمایی مشغول میشوند.
پینوشت:
فقه القرآن، قطب راندی، انتشارات کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، قم، ۱۴۰۵ ق، ج ۲، ص۳۷۷.
الفضائل، شاذان بن جبرئیل، نشر رضی، قم، ۱۳۶۳ش، ص۷۴.